To vandrande dollar i Kambodsja

Overgongen fraa idylliske Thailand til naturskjoenne, men triste Kambodsja var eit brutalt slag i trynet. Naar vi sette oss paa bussen saman med Emma og Charlotte fraa Sverige klokka sju i Thailand visste vi lite kva som venta oss 12 timar lengre aust. Etter seks timar paa bussen kom vi til Poi Pot kor vi maatte ordne med visum til kambodsja. Grensekryssinga var eit sant mareritt. Ikkje berre fordi det tok paa tida. Allereie femti meter inn paa kambodsjansk jord fekk vi ein smakebit av kva som venta oss dei neste dagane. Det var med store auge vi observerte foreldrelause, nakne, smaa babyar, utsulta ungar som tagg og slo kvarandre og smaa gutar, som i mangel paa betre toey, gjekk i skjoert. Paa grunn av situasjonen i landet er turistar aa rekne som ein vandrande dollar blant lokalbefolkninga. Difor er det ogsaa mykje lureri og utnytting av turistar. Dette fekk vi foele paa kroppen foer vi hadde vore i landet i ein time. Vaar eigen turguide paa bussen lura oss til aa veksle inn Thaibahten vaar til kambodsjansk mynteining med latterleg daarleg kurs. Vi vart begge svindla for fleire hundre norske kroner! Daa vi endeleg sette kursen mot Siem Riep var vi dritsure paa grunn av mykje venting og saag fram til ein avslappande busstur. Men berre ti minutt ut i reisa satt vi med hjartet i halsen og frykta for livet. Vegen, om ei kan kalle det det, kan berre opplevast og ikkje beskrivast med ord. Men for aa faa eit perspektiv paa det, sett kambodsjanske vegar dei smale vegane i den norske fjellheimen i eit saers godt lys. Det er reine highwayen til samanlikning. I ettertid har vi faatt hoeyre at flyplassen i Siem Riep betaler styresmaktene ein viss sum i aaret for at dei ikkje skal ordne paa vegane. Paa den maaten klarer flyselskapa aa tvinge folk til aa ta fly framfor buss. Saerleg i regntida. Dette er ein stor tankevekkar sidan Siem Riep er den mest besoekte turistbyen i landet paa grunn av Angkor Wat-templa.

Skammelig scam

Vel framme i Siem Riep proevde busselskapet nok ein gong og lure oss. Denne gongen med saa aa seie aa tvinge oss til aa bo paa eit stygt og dyrt hotell. Vi hadde tydelegvis havna paa "scam-bussen" fraa Bangkok, og hadde faatt nok av lureriet. Vi lata som vi allereie hadde ein reservasjon og kom oss ut av ufoeret. Havna i ei bakgate midt i sentrum paa eit saerst lokalt gjestehus og budde for 2$ natta hos eit hyggeleg vertskap - og det beste - vi fekk ein tuc-tuc koeyrar med paa kjoepet. Neste morgon tok han oss til Angkor Wat-templa og koeyrde oss rundt i 7-8 timar for 7$. Området består av fleire hundre tempel, men det er kun eit ti tals som er opne for turistar i dag. Det er funne dokumentasjon på at Angkortempla har hatt like stor religoes verdi for folka i regionen som Roma hadde for dei kristne i Middelhavsområdet. Navnet Angkor er både eit område og ei tidsepoke, og templa var ein gong sentrum i eit kongerike prega av umåteleg rikdom og makt. Det staar i stor kontrast til det Kambodsja ein ser i dag, saa etter aa ha sett templa foelte vi at vi hadde sett nok av byen. Dei mange triste skjebnene paa gata gjorde det fristasamt aa forflytte seg soerover mot Phnom Penh.

Brutal historie

Midt under bussturen soerover punkterte vi. Det var keisamt at vi rota vekk ein halvtimes tid paa aa skifte dekk, men opplevinga av stirrande lokalbefolkning var ein liten kuriositet i seg sjoelv. Vel framme i Hovudstaden Phnom Penh var det saavidt vi kom oss ut av bussen. Utanfor stod lass paa lass med tuc-tuc-foerarar som overfalt oss foer vi klarte aa stige ut av bussen. Det virka som om dei var villig til aa gaa over lik for aa tjene den dollaren det kosta oss aa bli koeyrd til hotellet. Phnom Penh er ikkje ein by for sarte sjelar, ein ser seg over skuldra ein ekstra gong. Overalt heng det "missing person"-plakatar av turistar som har forsvunne og vi har hoeyrd om turistar som har blitt skote paa open gate. Dessutan blir ein anbefalt aa halde godt om veska naar ein koeyrer tuc-tuc, sidan den vanlegaste forma for ran skjer ved at ein moped koeyrer opp paa sida av vogna og dreg veska ut av handa paa deg. Dag to i byen var vi og saag brennmerka etter Pol Pot-regimet paa midta av 70-talet. Foerst gjekk turen til ein berykta killing field kor det framelis ligg beinrestar og klesplagg fraa meir enn 10 000 avrettingar. Omraadet var kjempefint, men tanken paa kva som har hend der fekk det til aa gaa kaldt nedover ryggen paa oss. For aa faa eit djupare innblikk i historia var vi ogsaa innom S-21 (security prison 21), no eit museum som viser kva som paagjekk under Pol Pot og Roed de Khmer. Brutale bilete, torturredskap og historier overbeviste oss om at vegen fraa 1975 og fram til i dag maa ha vore lang for Kambodsja. 4 millionar vart drepne under Pol Pot.

Dei to siste dagane i Kambodsja vart brukt til aa gaa i diverse marknader og til aa henge med aussien Antush som kom etter oss fraa Thailand.

Welcome to Thailand - duturutututu!

Vi hadde i utgangspunktet store planer om aa bu paa luksushotell etter helvetesflighten mellom to kontinent, men som dei to vimsekoppane vi er klarte vi ikkje aa faa til ein reservasjon foer vi sat paa flyplassen i L.A. Resultatet vart at vi vart liggande paa noko som likna ei trang fengselscelle. Vi var smale i augane og smaaforvirra etter x-antall filmar paa China airlines i loepet av vaar 18-timars lange flight til Thailand. Tradisjonen tru var vi difor eit lett bytte for lumpne taxisjaafoerear. Vi meinte vi hadde gjort ein superdeal naar vi betalte 900 baht for turen inn til sentrum. Summen, som paa det tidspunktet virka som ein aalreit pris, viste seg aa vaere det naeraste vi har kome eit ran saa langt paa turen vaar ettersom prisen vanlegvis ligg paa rundt 200. Det var med hevn i blikket vi gjorde oss klar for priskrig. Kalaset starta med ein times tuc-tuctur kor vi fekk sett dei viktigaste turistattraksjonane for den nette sum av 5baht pr pers (omkring 0,85NOK). Den foerste kvelden paa Thailandsk jord skulle vi moete Nareas (ein svensk-thailandsk kompis av Goeril) og feire bursdag. Han hadde med seg kusina si Mae som fortalde at ho aldri hadde hoeyrd om nokon som hadde faatt saa bra pris - hevnen var soet!

Khao San Road

Etter ei natt i fengselscella var det paa tide aa kome seg til meir siviliserte stroek. Vi endte opp i backpackergata Khao San Road. Vi tok inn paa Khao San Palace. Endeleg fekk vi vaare etterlengta luksusnetter - og det for den nette sum av 40 norske kroner. Kven kan forvente air condition, svoemmebasseng, takterrasse og eige bad for den prisen? Vi var i ekstase og bestemde oss for at dette var ein fin plass aa opphalde seg paa. Resten av Bangkokopphaldet vart stort sett tilbrakt saman med vaar kompis fraa grannelandet, og saman dro vi for aa sjekke ut den berykta restauranten "Cabbages and condoms". Konseptet gaar ut paa at alt overskudd fraa drifta gaar til aa fronte kampen mot spreiinga av HIV/AIDS. I staden for aa faa eit mintdrops saman med rekninga deler dei ut kondomar til alle gjestane. Mottoet er naturleg nok " we guarantee that our food won't make you pregnant".

Kongen er konge

Allereie foerste dagen i Thailand la vi merke til at 70 prosent av dei vi moette gjekk med gule t-skjorter med eit slags emblem paa seg. Vi trudde det var ein helvetes stor tropp av golfspelarar paa tur, men gud saa feil vi tok! Etter aa ha spekulert litt kring fenomenet fann vi ut at det var ei "hyllest til kongen"-skjorte. Og det er berre ein av faa verkemiddel dei har for aa heidre kongen. Overalt er det plakatar med "long live the king", og i kinoen maa alle opp og staa i tre minutt medan det rullar ein nasjonalromantisk film med kongen over skjermen, akkompagnert av nasjonalsangen. Av dei droeyt 65 millionane som bor der, har kongen ein stor fanklubb! Sjaa for deg det du Harald!! Hadde Noreg brukt ein femtedel av Thailand sitt budsjett paa aa heidre kongen, hadde det vore propaganda for lenge sidan!

Kos paa Koh Chang

Etter tre herlege dagar i den hektiske storbyen var det tid for aa sette snuten mot ein meir avslappa atmosfaere. Vi visste ikkje heilt kva vi gjekk til, men haapa paa det beste. Men vi visste lite om at dette skulle bli eit av dei stoerste hoegdepunkta paa heile turen til saman. Det var eit skot i blinde, som tilfeldigvis ga fulltreff. Vi slo oss ned paa lonely beach i ein snasen bungalow paa stranda med eigen terrasse og privat bad. Saa veldig privat var det riktignok ikkje, ettersom taket over dusj og do var laga av straa. Uka vi hadde paa Koh Chang vart brukt til aa slappe av paa stranda og godgjere brunfarga. Paa kveldstid fekk vi proevd dei berykta boettene. Andre kvelden paa oeya tok vi turen til baren "magic garden", og kvelden skulle vise seg aa bli nettopp det - MAGIC! Etter ein gratis tequila og ei drinkboette paa deling traff vi dei folka vi kom til aa henge saman med resten av uka. I og med at det var starten paa lavsesongen i Thailand unngjekk vi dei store folkemengdane, og lonely beach levde nestan opp til navnet.

Tut og venstrekjoer

Etter nokre dagar paa stranda bestemde vi oss for at vi ville sjaa meir av oeya. Vi leide ein stk sexy honda og ein stk snasen yamaha-scooter og susa rundt i bikini. Vi trudde venstrekoeyringa skulle bli eit stort problem, men innsaag fort at det berre var ein vanesak. Etter to timar bak rattet var vi utanfor sivilisasjonen. Og nettopp her vart vi konfrontert med vaar stoerste frykt. Bak ein sving lura ein graa-beige, lang, haeslig skapning. Opplevinga av slangen vara i maksimum fem sekund, men paa den tida rakk vi baade aa hyle, veive med armar og smette fotane opp til over rattnivaa. Trass i dette kom vi oss heilberga forbi. Men litt lenger bort i vegen lura nye farar. Vegen vi var i ferd med aa entre kan knappast kallast ein veg, den var snarare ein sti gjort av kvasse, store steinar. Dessutan hadde delar av den rast ut. Vi gjekk i den same fella som alle dei andre vi prata med. Den siste bakken opp mot Long beach var eit sant helvete. Raakoyraren Silje kom litt for fort inn i humpsvingen og havna i eit kaos av grus, eksos og ein hyperaktiv scooter. I forvirringa over at Silje laag og kravla i grusen vart Goeril saa sjokka at ho ga gass og gloeymde aa bremse og koeyrde scooteren rakt nedi steinroeysa sjolv ogsaa! Saman laag vi og kava nokre sekunder foer nokre lokale heltar bestemde seg for aa ta affaere og koeyre oss heilt fram til endestasjonen. Heldigvis fekk verken scooterane eller kroppane synlege skadar.

Treehouse - fest fraa morgon til kveld

Naar vi ikkje grilla flesket paa stranda slappa vi av i hengekoeyene paa den avslappa bungalowplassen "Treehouse" saman med folk fraa heile verda. Her vart vi kjende med eit lokalt band som oenska oss velkommen til Thailand kvar einaste kveld. Welcome to Thailand vart ein stor slager! Vaar nest siste kveld paa oeya hadde overnattingsplassen vaar, "Sunset", ein stor fest. Dette var kvelden for aa ta den heilt ut, og for aa ta ein real avskjed med yndlingsbandet vaart. Silje gjekk bananas og skvulpa i seg heile fem boettar med drink. Dette var ikkje saerleg heldig for neste morgon og elefantutflukta vi hadde planlagt. Ettersom magen ikkje var 100 prosent stabilisert gjorde ikkje dei gyngande elefantroeyslene saken betre. Silje hang som eit slips over vogna medan A.J fraa Canada og Antush fraa Australia proevde saa godt dei kunne aa sjaa ut som toeffe menn. Bileta viser at dei ogsaa var slitne etter siste kvelds sprell! Det hadde vore nok fest og fyll for ei stund, og sjoelv om det var trist aa seie ha det til gjengen var vi klar for eit nytt land.

Kven er denne karen med raud shorts og boeyle paa?

Det likna litt paa Mitch'ern igrunn, men det var ikkje han det var Camerun, og han redda livet til ein hund. Introen starter riktignok med litt fiksjon, men saa veldig langt fraa sanninga er det ikkje. Det var med store auge vi troppa opp paa tv-seriestranda Santa Monica beach og fekk sjaa at dei gjennomtrena badevaktene var fast inventar ogsaa i verkelegheita! Men det maa seiast at Pamela Anderson alias C.J glimra med sitt fraavaer, og det maatte dei to norske froeknene ta tak i. I ekte baywatch-stil tok vi fram kikkerten, fann eit offer som laag halvdrukna i havet og gjorde ei god gjerning paa "muscle beach". Dei tre gjenstaaande dagane i Englebyen vart brukt til aa oppleve noko av det sirkuset L.A og Hollywood kan tilby.

Hus i sus og dus

Sidan overnattinga vaar laag paa Walk of fame mangla det ikkje paa beilarar som ville ha oss med paa diverse turistattraksjonar. Vi enda opp med aa ta ein citytour med limousin i Beverly Hills for aa sjaa paa husa til dei store celebritetane. Saa innmari mykje var det riktignok ikkje aa sjaa. Tom Cruise hadde blant anna polstra heile tomta med skog - den paranoide drittsekken. Ved naerare ettertanke er det kanskje ikkje saa rart, sidan det til eikvar tid staar 4-5 paparazziar utanfor porten med meterslange linsar og venter. Citytouren skuffa, trass i at vi fekk to timar i ein blankpolert Hummer-limmo og fekk sjaa huset til Johnny Depp, Jennifer Lopez, George Clooney og eit utal andre. Vi trivdes betre paa Jimmi Kimmel sitt talkshow og den paafoelgande konserten med Good Charlotte same kveld. Ikkje minst fordi vi fekk ansiktet vaart klistra utover riksdekkande amerikansk tv - mohaha! Neste morgon tok vi med oss Marlene fra Quebec til Universal studios. Det vart ein roeff start paa dagen med ein visitt i horror-huset. Ei stund frykta vi faktisk for livet etter at ein viss slakter kjeppjaga oss med ei blodig kjoettoeks og sperra for vegen ut. Ein tur inn paa Shrek-4D var derimot ein trivelegare affaere, sjoelv om seta rista saa vi nesten datt ut og vi vart blaute i trynet kvar gong eselet noeys. Etter diverse attraksjonar i parken bestemde vi oss for aa ta ein studiotur. I loepet av turen fekk vi ein storveies rundtur i Wisteria lane fraa desperate housewives, fekk sett settet til haisommer og forklart (og vist) at havet i pirates of the Caribean ikkje var stort stoerre enn ein vanleg utslagsvask og skipet paa storleik med ein stor leikebaat! Kven skulle tru det? Etter fire dagar blant rising stars, silikonpuppar og overfladiske menneske var vi glade for aa stige ombord paa vaar 18.timars lange flight til Asia.

Costa Rica rundt med taxi, sykkel, buss og bil

Den 29. mars var det paa tide aa sette nasen nordover mot Costa Rica og mellomamerika. Vi hadde faatt Trond og Espen med oss paa teamet, og skulle ta ein taxi ut til flyplassen kvart over sju. Vi tofroeknene var for ein gongs skuld klare i rett tid, og blei litt bekymra daa vi ikkje hadde sett snurten av gutane i loepet av morgonkvisten. Heldigvis hadde vi terasse paa rommet og kunne sjaa rett inn pa soverommet deira. Der laag dei og sov av seg rusen fraa gaarsdagens fest - og vi er ganske sikre paa at dei ikkje hadde vore med flyet til San Jose om dei ikkje hadde to blonde englar til aa dra dei opp av sengehalmen!

Matorgie i Karibien
Men til Costa Rica kom vi no tilslutt. Vi hadde i utgangspunktet ingen planer, saa vi hoppa liksaagodt paa ein taxi og koeyrde han i 5 timar til den vesle byen Puerto Viejo paa den karibiske kysten av Costa Rica. I loepet av koeyreturen fekk vi sjaa mykje av det Costa Rica har aa by paa av natur, dyr og frukter. Saman med gutane vaare tok vi inn paa Agapi og fekk ei flott og ny leiligheit paa stranda. Eige kjoekken var det og - veldig nyttig ettersom vi hadde med oss to rivjern av nokre kokkar! Det var ei herleg avlsappande veke i Puerto Viejo etter nokre intense dagar i fjellet i Peru. Innimellom litt for roleg etter vaar smak paa grunn av holy week (semana santa), kor baade restaurantar, uteplassar og alt alkoholsal stenger ned. Etter klokka tolv natt til skjaertorsdag hadde snuten rassia paa dei fleste uteplassar og vi tusla slukoera heim att..ikkje akkurat slik paaskefeiring vi er vande med. I staden for afterski paa Oppdal, eller hyttefest paa fjellet, vart paaska feira med rolege dagar paa stranda med snorkling, bading og solsleiking. I tillegg leigde vi oss sykkel som vart flittig bruka. Den lengste turen var paa to mil paa den skranglete tohjulingen, og vi hadde satans vondt i rumpa. Men mosjonen var til ingen nytte, for i loepet av opphaldet paa ei veke fora Credo-kokkane oss med alskens herlege rettar, saa rumpestumpene vaare berre vaks og vaks! Shortsen stramma litt ekstra etter ei veke for aa seie det slik, og det var nesten paa tide at gutane hoppa paa flyet til Cuba....Den foelelsen vara ikkje saa lenge! Vaart foerste restaurantbesoek var ein kjempeskuff og vi var kritiske til maaltida heile resten av opphaldet i Costa Rica!

Tut og kjoer med laast bildoer
Naar vi atter eingong stod paa eigne bein i den store verda vart vi hardt raaka av semana santa. Heile San Jose var ein einaste spoekelsesby, kor ein knapt kunne faa seg ein matbit. Dette ville vi ikkje vaere med paa, saa vi satte himmel og jord i bevegelse for aa kome oss til sol, strand og folkeliv. Ettersom alle overnattingsstadene var fulle og bussane stappa anbefalte dei oss aa holde oss i hovudstaden sidan vi ikkje hadde nokon reservasjon. Men jentane visste raad, har dei ikkje rom, har vi bil, tenkte vi og sprang til naeraste utleigefirma. Ingenting kunne stoppe oss. Vi endte opp med ein snasen firhjulstrekkar, (ikkje akkurat nokon konebil dette!) og susa over til stillehavskysten. Vi endte opp i ferieparadiset Maunel Antonio, og fekk oss billeg overnatting paa andre forsoek. Dette er jentene som kan aa ordne seg. Riktignok hadde vi fem geckoar paa lampa over senga og ni andre slitne backpackarar paa rommet. Men etter nokre einsame timar i San Jose var slikt selskap trivsel! Her moette vi Ida og Stine som var paa bedriftstur med Gule sider. Dei hadde ogsaa leid bil, og hadde ikkje like gode erfaringar som oss...kvelden foer hadde vore noksaa actionfyld. Eit spoermaal om vegen til ein taxisjaafoer var like ved aa ende med kapring og ran! Hijacking mot turistar er visst vanleg paa natterstid, og den einaste grunnen til at dei slapp unna var at dei hadde betre bil og ein mannleg kollega som sjaafoer. Han var frekk nok til aa ta sjansar og koeyrde forbi fire vogntog paa rappen og fortsette i 200km/t! Dei brukte tjue timar paa same tur som vi gjorde paa fem. Historia sette ein stoekk i oss, og vi bestemde oss for aa beregne god tid paa heimturen for aa unngaa moerket.

Lavaboblar og svovellukt
Paa heimturen mot hovudstaden tok vi ein lite avstikkar for aa sjaa Costa Rica sin mest besoekte turistattraksjon, vulkanen Poas. Sidan regnsesongen hadde starta ein maanad foer den vanlegvis gjer, var ikkje vaeret heilt optimalt og utsikta tidvis graa.Men eit visst inntrykk fekk vi daa av dei voldsomme naturkreftane som roerer seg under overflata. Poas er ein av sju aktive vulkanar i landet, og hadde sitt siste skikkelege utbrudd paa midta av 1960-talet. Vi kjende lukta og saag roeyk og groent svovel i krateret, saa sjoelv om vi ikkje hadde den beste utsikta, var det opplevelsesrikt!

Seil din eigen sjoe paa Lake Titicaca

Etter inkaturen bestemde vi oss for aa reise vidare mot byen Puno saman med trondheimsgutane Trond og Espen for aa sjaa dei beroemte flytande oeyane paa Lake Titicaca. Puno ligg ein sjutimars busstur soer for Cusco, grenser mot Bolivia og ligg 3800 moh! Lake Titicaca er verdas hoegstliggande innsjoe, saa lufta er fantastisk klaar og tynn. Vi hoppa paa ein firetimars baattur ut paa to av dei flytande oeyane. Trur dei er tretti i talet i alt og har tusen fastboande. Oeyane er bygd opp av noko straaaktig som det ogsaa gaar an aa ete. Vi skrella straa som bananar og proevesmaka, men tykte ikkje det smakte noko som helst igrunn...Kvar tredje maanad maa dei etterfylle med straa for aa unngaa at oeya rotnar fullstendig. Av og til kunne det vore greit aa bo paa ei flytande oey. Sjaa for deg foelgjande scenario; Du kjem heim etter ein lang fisketur for aa halde familien med mat. Eit rykte har i lengre tid gaatt om at far i huset har eit godt auge til ein yngre oeybeboar, men du har fnyst av ryktane. Det var laber fiskesesong og fangsten var skral og arbeidsdagen blir dermed forkorta. I det du sett foten inn i straahytta ser du eit fargerikt skjoert i full aksjon, og ditt verste mareritt vert bekrefta. Som det rivjernet av ei dame du er tek du fram jungelkniven og gaar laus pa oeya og kappar ho i to. No skal du jaggu seile din eigen sjoe! Independence day! Denne metoden er framleis vanleg paa dei flytande oeyane paa Lake Titicaca. Fantastisk!

Reint bortsett fraa Lake Titicaca var ikkje byen Puno noko aa skryte av. Vi vart lei og bestemde oss for aa ta returen etter eit doegn. Vi saag fram til late dagar med parasolldrinkar og strandliv i Costa Rica etter den kraftanstrengelsen inkaturen hadde vore.

Vaart lille inka-eventyr

Den 19. mars klokka 03.15 ringde vekkerklokka sin sure jammer til stor ergrelse for to troeytte froekner. Det var paa tide aa sette nasen mot Cusco og Andesfjella. Flyet skulle ta av fraa flyplassen i Lima klokka 05.50 og vi moette gruppa vi skulle gaa inca-trailen saman med for foerste gong. Vanskeleg aa faa eit nokonlunde inntrykk saa tidleg paa morgonen, men det saag lovande ut!

Star-Peru tok oss heilberga til Cusco. Trur vi delte fly med ca 100 russarar som saag ut som dei var henta ut fraa ein daarleg aattitallsfilm, heile gjengen! Trur ikkje vi har sett saa mange hockyar og batikk-aktige t-skjorter samla paa ein stad nokon gong! Klokka 07.00 vart vi moett av instrumentspelande lokalbefolkning i folkedrakter som fekk oss til a gloeyme at vi plutseleg befann oss 3500 moh. og hadde sove ca tre timar siste natta. Den foerste dagen i Cusco vart brukt i byen saman med dei andre fraa gruppa paa aa bli aklimatisert i hoegda. Sjoelv om gruppa bestod av folk med forskjellige interessar, trur eg ikkje vi kunne vore heldigare! Vi vart ein spleisa gjeng som flira hoegt og mykje. Dei aller fleste var i alderen 22-31 aar, minus ei i 50 aara fraa Canada og to rivjern av nokre damer paa 62-64 aar! Heile gjengen svaia litt av den tynne fjellufta, men fikk instruks om aa gaa paa supermercadoen for aa kjoepe coca-sweets, eller drikke coca-tea og daa vart alt saa mycket bettre. Cusco var ein sjarmerande fjellby. Veldig rein og saa foeltes han trygg samanlikna med Lima. Einaste minus var hopetal med innpaaslitne selgarar.

Dag 1
Natta foer vi la ut paa 5 dagers turen vaar i hoeglandet i Peru vaakna Goeril og foelte seg varm. Silje kunne konstatere at kroppstemperaturen tilsa at det var mogleg aa steike egg paa laara hennar. Sidan feber er vanleg paa grunn av hoegdesjuke vart det med aa kaste innpaa eit par pinex og sove vidare. Formen var ikkje betre neste morgon, men det hangla og gikk. Klokka sju stod minivanen og venta paa oss og turen gjekk til Sacred Valley og Pisaq for aa for aa faa eit innblikk i inca-historien. Etterpaa gjekk turen til Urubamba for aa ete lunch. Siste stopp med buss foer vi skulle ta foettene fatt var Ollantaytambo. Fantastiske ruinar og ein rar, grisgrendt by.

Dag2
Grytidlig onsdag morgon banka det paa doera vaar, og det var for alvor paa tide aa ta foettene fatt. Vi skulle legge 16 km bak oss og stige 1000 meter den foerste dagen. Ingen spoek! Bussen koeyrde oss til det kjende startpunktet "km 82"kor vi moette dei 17 porterane vaare og to kokkar. Herifra vart vi losa gjennom checkpointen. Goeril hadde framleis feber og fortsette med aa stappa i seg pillar og fekk ein vidunderkur paa lokalt vis med alkohol under armane (!!?) av guiden vaar César som skulle foere oss gjennom fjellet dei fire dagane. Turen starta relativt roleg, men dei siste to-tre timane var hardt arbeid og kjendes godt i leggane! Etter ni timar med intens gaaing, berre avbrutt av ein herleg to-retters lunch, naadde vi tilslutt Llulluchapampa, foerste campsite paa 3700moh. Her venta snacks og treretters middag. Vi var daudslitne av aa bere sekkane vaare paa 5-6kilo, men vi skal vel kanskje ikkje klage. Porterane spring oppover lia med smaasandalar og godt mot og ei last paa minst 25 kilo paa ryggen. Som 62-aarige Janet sa paa siste dag: "It´s the porters who are the donkeys!". Likevel, det er betre no enn for berre nokre aar sidan, da bar dei gjerne 50 kilo! Vi tok kvelden klokka aatte og sov som ungar (bortsett fraa ei svettetokt midt paa natta for Goeril sin del) til Cécar banka paa teltet vaart klokka seks-halv sju paa morgonen.

Dag 3
Vi vaakna til graut og omelett til frukost og la ut paa den hardaste etappa paa turen. No skulle vi heilt opp til 4200 moh. Goeril hadde framleis feber og gjekk som ei snegle saman med dei gamle damene paa 62 aar. Men opp skulle ho. Ved hjelp av utallige Aspirina besteig ho til slutt dead womans pass paa 4215moh. Aldri saa lite kry daa! Etterpaa bars det nokre hundre meter nedover for lunch, foer vi igjen skulle opp i hoegda. Denne gongen 3900 moh. Her fekk vi sjaa kolibriar og plantar som berre blomstrar kvart 18.aar og hoeyrde lydane fraa fleire tusen froskar. Sjukt! Naerare seks var vi framme paa campside nummer to. Igjen venta ein fantastisk solnedgang og eit herremaaltid! Vi fekk beskjed om at vi kom til aa bli vekt grytidleg om vaeret var fint, saa vi hoppa inn i lakenposane foer klokka var ni.

Dag 4
Klokka 05.30 vart vi frista ut av teltet med nystekte pannekakar og varm sjokolade. Goeril var framleis heit som ei steikeplate, men no var dei to verste dagane unnagjort og det ville vere feil aa gje opp. Vi starta fraa campside klokka 06.30. Daa hadde vaeret vorte graatt og vi maatte gaa i samla tropp under regnponchoane vaare paa grunn av taaka. I dag skulle vi berre gaa 10km og naturopplevelsen skulle vere meir i fokus enn sjoelve det aa gaa paa tur. Blant anna tok Alvaro (den andre guiden vaar) oss med inn paa ein 10-minutters sightseeing i jungelen for aa sjaa paa eit nyoppdaga inca-samfunn. Ganske spesielt, og ganske skummelt. Det skal visstnok vere ganske mange slangar (marionito) og store edderkoppar i omraadet, for no hadde vi bevega oss ned paa ca 3000 moh. Men slangefrykta vaar har delvis vorte kurert etter x-antall timar i klamme skogar. Foerste dagen saag vi til og med ein daud beige-graa ein som laag paa grusen, og ingen av oss reagerte nevneverdig. Klokka 13.30 var vi allereie paa siste campsite og fekk ein herleg buffet til lunch. Etterpaa var det paa tide aa slappe av, ta seg ein oel paa puben som laag der og kanskje ta seg ein varm dusj? No var vi nesten tilbake til sivilisasjonen, og vi hadde ein strek i signal paa telefonen. Etter eit par timar med avslapping skulle vi paa ei lita utflukt 5-10 minutt unna i Wiñaywayna. Ei miniatyrutgaave av Machu Pichu, men mykje faerre folk og heilt fantastisk atmosfaere! César fortalde med stor innleving om korleis komplekset var bygd opp, om at sola peika rett paa plassen naar ho stod opp, slik at steinane vart varma opp og det vart betre vekstvilkaar for avlingane. Han fortalde ogsaa om at det laag der det laag for aa kombinere varme vindar fraa jungelen med kalde vindar fraa andesfjella. Heilt fantastisk at dei tenkte paa slikt for mange mange hundre aar sidan! Etterpaa fekk vi vin pa den arkeologiske plassen og hadde ei herleg stund foer middagen! Vi tok ein tidleg kveld i og med at vi skulle staa opp og starte siste etappe mot Machu Picchu klokka 04.00 neste morgon.

Dag 5
Naar César kom og vekte oss klokka 04.00 neste morgon hadde Goeril allereie vore vaaken sidan klokka 01.00 pga feberen. Det var ein usedvanleg stille gjeng som var samla rundt frukostbordet. Like foer klokka fem tok vi av mot Machu Picchu, berre for aa vente i ein halvtime ti minutt lenger bort for at checkpointen skulle opne. Saa bars det mot Intipunktu - the sungate, kor vi for foerste gong fekk eit glimt av ruinane. Saa mykje sol var det riktignok ikkje....plassen levde definitivt ikkje opp til navnet sitt. Trass i dette var det eit mektig syn som moette oss! Vi fekk to timar omvisning foer vi fekk tusle rundt aaleine. Naar den tid kom tok Silje turen saman med resten av gruppa, medan Goeril deisa ned paa ein benk, noeyt utsikta paa best mogleg maate og vart frakta ned til doktoren i Aguas Caliente. Ei oppleving i seg sjoelv. Legekontoret var meir som eit skur, folk sprang inn og ut av legekontora medan dei skulle proeve aa sette diagnose og tven stod paa full guffe i venterommet. Saa daa har legefascilitetane i Peru vorte gjenstand for utproeving ogsaa. At dei ikkje klarte aa gi nokon endeleg diagnose, gjorde at doktoren stod paa pletten paa hotellet naar vi kom fram til Cusco. Her vart det blodproevar og full ''kroppsvisittering'', og tre timar seinare var svaret klart - infeksjon. Dei hadde frykta Typhoidfeber eller malaria, saa lettelsen var igrunn ganske stor! Goeril fekk nokre rosa pillar, ein skikkeleg hestekur, saa skulle formen vere paa topp igjen etter eit par dagar.

Kaldt klima i Lima

Torsdag 15.mars kom vi fram til Peru etter to herlige veker i Brasil. Vi bor i den tryggaste bydelen i Lima, som heiter Miraflores. Vi hadde ikkje saa store forventningar til Lima i utgangspunktet. Alle pratar drit om Lima og vi trudde det var veldig fattig. Men bydelen Miraflores ser ut som ein kva som helst metropol. Byen er ganske forureina og dei dagane vi var der var det akkurat i skifte mellom aarstida sommar og vinter saa det var mykje kaldare og meir taakete enn vi hadde sett for oss! Men til vaar store overrasking fann vi grovbroed og noko som likna paa leverpostei paa supermarkedet. Dette hadde vi gaatt aa fantasert om under heile Brasilopphaldet. Berre eit iskaldt glas norsk melk mangla. Maa ha det, berre maa ha det!! Som tidlegare nevnt hadde Silje etterlyst trygg kylling etter magasjau i Brasil. Ein tur paa eit lokalt kjoettmarked i Lima overbeviste oss om at "kylling, nei, det skal ikkje etast i det landet her". Antittryggkylling!

Inn vinduet - STOPP!
Heilt paa stranda i Miraflores ligg det et digert kjoepesenter. Vi proevde aa sjekke det den foerste dagen, men eg gjekk berre aa svimla paa grunn av baade soevn og matmangel, saa vi tusla opp igjen til hostelet Kusillus i tussmoerket for aa ta en tidlig kveld. Foroevrig eit genialt hostel, kor vi fekk vaar foerste varme dusj paa turen, og den var etterlengta! Einaste ulempa var at hostelverten kom hoppande inn soveromsvindauget ein morgon, saa Silje maatte gi han flathanda. No vart de nok bekymra der heime, mor og far, men det var ikkje saa dramatisk som det hoeyrdes ut!


Snart fjellgeiter
I Peru skal vi snart legge ut paa en 4-5 dagers tur i Andes-fjella, saa heilt slapp i fisken blir vi ikkje til vi kjem tilbake til Noreg. Men foer den tid er det andre inntrykk som skal fordoeyast. Paa veg inn fraa flyplassen, koeyrde vi gjennom ymse stroek i Lima. Ganske saa sjarmerende by om ein tar seg tid til aa sjaa litt betre etter! Overalt langs vegane staar det smaa skur (ikkje favela), du finn dei i dei mest fantastiske fargar. Bussane i byen er i knaesjfargar og er gjerne dekorerte med blomster og er skikkelig old-fashioned (ligner litt paa dei typiske skolebuss-trailerane som dei har i USA - i allfall paa film). Smaa stasjonsvognar er fyllt til randen med folk, og likevel vil dei ha fleire paa. Trur det meste vi har telt i ein 12-seter er i overkant av 20 menneske. Det er heilt fantastisk at det gaar an! Og plutseleg, uten det minste forvarsel, midt i vegen kan det staa ei kjerre paa felgane, som har kjoert av seg alle hjula. Vi har sett det med eigne auge. Eg gispa, og taxi-sjaafoeren flira! Det er visst ganske vanlig...og det faar oss til aa tvile litt paa kollektivtilbudet i det rare landet her...

Baesj, spy og lokalfly!

Det var med vemod vi innsaag at ein flybillett fraa Foz do Iguacu ville foere to loffarar inn i ei slags oekonomisk krasjlanding. Difor falt valet nok ein gong paa busselskapet Pluma. Om det var dei gode eskene som lokka, eller om vi berre tenkte paa kor mange caipirinas vi ville faatt for mellomlegget er vanskeleg aa seie. Uansett kom vi heseblesande paa stasjonen 10 minutt foer bussen til Rio satte nasen nordover- klar for ei ny langoekt sittande paa raeva. Den foerste proevande sniffen inn gjennom bussdoera roepa at dette kom til a bli ein helsikes tur. Bussen stinka kattepiss! Ei fattig troeyst var at sjoelvinnsikta sa oss at vi kom til aa absorbere eima, stinke like ille og bli immune i loepet av dei naeraste to timane. Forresten fekk vi ikkje Pluma-eska heller. Det var ein kjempeskuff! Nedtur paa nedtur. Men etterkvart viste turen seg likevel aa bli riktig saa underhaldande. "Mr. Taiwan", paa setet bak oss vart gjenstand for merksemd daa ein lokal ville teste ut engelskkunnskapene sine. Dei var ikkjeeksisterande, og dermed gjekk kommunikasjonen over i heftig floetepus-boybandsang. Mr. latinamerican Idol underholdt heile bussen med floeyelsstemma si. Vi vrei oss i smerte!

........24 timar seinare
....rulla bussen inn pa Rodoviara Novo Rio. Stive nakkar, klamme rumpar og svette kroppar er stikkorda. Menneske luktar ikkje godt, det er sikkert og visst! Etter ein kalddusj, laante brasilianske fjaer og oppstaesjing paa brasiliansk vis var vi klar for Samba di Janeiro! Raphael og Amanda tok oss med paa Pinto Lounge, kor vi moette venene deira og drakk oss susa paa billege og gode caipirinas. Forholdet sprit-blandevatten er ikkje heilt det same som i Norge, og allereie etter den foerste drinken hadde funne vegen til magesekken var vi i full gang med show-show, ogsaa kalt heftig rumpeshaking. Om det var dei syrlege drinkane, eller noko anna som foraarsaka forma til Silje neste morgon er vanskeleg aa seie, men mesteparten av dagen vart iallefall tilbrakt rautane over doskaala. Men som den tapre vikingen ho er, kravla ho seg ned paa stranda etterkvart. Og slik gaar no dagane - den siste veka har generelt vore prega av ymse baesj og spyprat. To oemfintlege nordboarmagar er tydelegvis ikkje vande til urban bakterieflora. Dette har faatt oss til aa lengte etter det Silje saa fint kalte "trygg kylling". Trur vi skal vere bra lei av ost, loff og flaskevatten foer vi staar med foettene godt planta paa norsk jord igjen.

Busserull-tull
Dagen etter var plana aa reise til oeyparadiset Buzios. Vekkeklokka stod paa 05.00, saa vi skulle naa bussen klokka 06.30. Det var fire smale auger som gloetta opp fraa lakenposen, saa vi bestemde oss for aa utsette avreisa. Etter billettane var kjoept seinare paa dagen, fekk vi plutsleg beskjed om at dei maatte ha passinformasjonen vaar for at vi skulle faa leike med dei."Dette gaar fint", tenkte vi, "Det er ein og ein halv time til avreise og 6km aa koeyre tur/retur Copacabana, kor passa er, kor lang tid kan det ta?". Optimismen var uberettiga. Ein time seinare sat vi framleis og humpa paa same buss. Trafikken var saa tett som ein forstoppa turistmage, og det var med stor frustrasjon vi til slutt innsaag at vi kunne sjaa langt etter krittkvite strender og gode drinkar i strandparadiset Buzios.

Strand, sand og lekker mann
Sidan vi gjekk glipp av Buzios maatte vi gjere det beste ut av dagen paa Copacabana.Vi troppa opp med moerke solbrillar og knoettsmaa bikiniar paa brasiliansk vis. No skulle gringosane adoptere det brasilianske sjekkemoensteret. Mannfolka er tydelegvis ikkje saerleg vande til blonde, blaaugde damer, paa samme maate som vi ikkje er vande til slanke, knallbra trente, brune kroppar. Saa kvifor skal ikkje vi kunne plystre og slenge rundt oss med kompliment? For vi kan love det at det ikkje er mange metra mellom kvar plystring, og kvart "you´re beautiful" vi mottek, uansett kor faele og uflidde vi foeler oss. Vi faar smasking og kommentarar fraa alt fraa politimenn, oppstasa pikkoloar utanfor rike fine hotell, gamle menn fraa 40-90 aar og unge gutar paa 10 aar! Lurer paa kva norske gutar hadde sagt om vi hadde adoptert brasiliansk tankesett og returnert til Norge med 100-vis av "you´re beutiful" i sekken, akkompagnert av heftig smaskelydar? Trur det maa proevast ut paa ein tilfeldig bar, paa ein ukjend plass. Mission X.

Hoegt til sky med lokalfly

Onsdag kveld stod vi klare med sekkane vaare paa copacabana. Foerste etappe av turen er tibakelagt. Ganske trist, men samstundes veit vi at opplevingane staar i koe. Etter aa ha brukt 44 av 72 timar paa bussen forrige veke, var det dags for aa proeve fascilitetane paa Brasils lokalfly. Vi reiste med VoeGol fra Rio de Janeiro til Saö Paulo, trur det er ca det same som Norwegian, hvertfall er det ca dei same prisane. Det var ein humpete affaere! Vel nede i Saö Paulo traff vi fem trivelege gutar fraa israel som vi campa saman med i vente paa innsjekkinga til Peru. Samme kor vi kjem moeter vi likesinna og vi underheld kvarandre i ventinga.

Slangeangst i tette jungelkratt

Etter vel ei veke i Rio begynte oppdagartrangen aa ta overhand. Rio var bra, men ikkje saa veldig annleis enn andre storbyar om ein ser bort ifraa varmen og kvite strender saa langt auget rekk. Torsdags morgon sette vi oss paa ein buss fra Rodivarioen (busstasjonen i Rio) for aa kome oss til Foz de Iguaçu i soerlige Brasil heilt paa grensa til Argentina. 22 timar med buss! Det starta bra. Vi fekk utdelt ein boks med salte kjeks, banan-og kanel-kake, juice og energybar. Vi var noegde! Securityvakt med pistol og heile pakka, trygt skal det vere. Aircondition var det paa bussen og. Straalande! Vi sovna med ein gong. Dette kan berre bli bra! Etter fire timar, det vil si rundt klokka eitt, streika airconditionen og det rann svette fraa alle mulige kroppsaapningar, alle porar - ja, fraa overalt. Alt var klamt og jaaevlig! Vi hadde eit haap om at dei skulle fikse det i Sao Paulo, men nei da. Saman med Japanaren Eiichiro var vi dei einaste utlendingane som ikkje skjoente spraaket, men eg trur airconditionen funka til sjaafoeren, saa da var det vel ikkje saa noeye med oss som hadde betalt for turen....

Klam, klammare, klammast
I sjutida kom airconditionen tilbake og vi fekk heldigvis ei god natts soevn. Etter 22 timar paa bussen kom vi fram til Cataratas kor Foz de Iguaçu ligg. Klokka var seks-halv sju og vi kjende det hadde vore godt med ein dusj! Paa stasjonen moette vi endeleg ein kar som prata engelsk. Han kunne tilby oss hotellrom paa minuttet, for den nette sum 30r$ som er ca 85 kr. Rom med aircondition, tv, internett og stoooor frukostbuffet. Vi hoppa paa! Etter ein dusj og litt mat spratt vi opplagde inn i ein van og reiste over til Argentina og inn i jungelen. Det er ingen spoek for to froekner med slangefobi! Saman med tre fraa australia, ei fraa Polen og guiden vaar tok vi vaare foerste vaklande steg inn i den 40 grader varme og klamme jungelen. Vi var pisseredd!! Kvar ein bevegelse i jungelkrattet kunne potensielt vere ein slange. Vi skulle vere 8 timar i jungelen. Allereie etter den foerste halvtimen fann vi ut at den dusjen vaar hadde lite for seg. Svetten rann i strie straumar!

Kilometervis med fossefall
Etter aa ha vandra ei stund i jungelen aapna det foerste fossefallet i Foz do Iguaçu seg foran auga vaare. Det var heilt fantastisk, og det var berre starten. Om nokon av dykk har spela dataspelet "lion king" som ungar, veit de om fossane der Simba og Timon og Pumba hoppar for aa samle sommarfuglar og larvar. Det var akkuat slik! Heilt fantastisk. Eg veit ikkje korleis eg kan forklare det paa ein anna maate. Etter aa ha traska rundt i jungelen i fleire timar hoppa vi paa ein baat som tok oss over "Rio iguaçu" til oeya Isla San Martin for ein idyllisk badeopplevelse med mange hundre fossar som omringa oss. Kanskje det kulaste eg har gjort. Greit nok at Norge har fantastisk natur, men ingenting som liknar dette! Silje hadde faatt nok av slangeredsel og ville ikkje i jungelen paa oeya som var litt villare. Ho vart att og bada, medan eg slengde meg med tre gutar Phillip (fra L.A), ein kar fra england og ein Argentinar. Dei kunne passe paa meg om det dukka opp ein slange :)
Det gjorde det ikkje, heldigvis, for eg veit ikkje heilt korleis eg hadde reagert.

Ville dyr, troette menneske
I loepet av turen vaar fekk vi sjaa masse rare dyr. Eg kan ikkje navnet paa dei men den eine likna litt paa ei grevling med lang snute og litt paa ein apekatt. Merkeleg dyr! Etterpaa saag vi krokodille, skilpadde, marsvin, ein fugl som likna paa ei kraake, men hadde store gule auge, maaange store firfislar, tropisk maur paa 2-3 cm og noko som likna paa ei stor rotte, men visstnok var noko heilt anna...moro! Tilbake paa hotell Village foz var baae to heilt utslitt. Vi hadde drukke og ete alt for lite og bestemte oss for aa ta ein powernap fraa halv sju til kvart over sju. Det var forsovidt det som skjedde, berre at powernapen vara 12 timar lengre enn planlagt!! Riktignok vaakna vi saann i 23-tida og var vaakne i ca eit kvarter. Vi brukte minutta godt og gjekk laus paa det vi hadde av proviant. Dvs. ei halv pakke seige rugsproe og vidunderpakka fraa busselskapet Pluma. Skikkeleg etargilde! No skal vi snart sette oss paa enten buss eller fly tilbake til Rio og saa tilbringe dei siste dagane vi har i Brasil i Brigitte Bardots paradis, Buzios utanfor Rio!
Hasta la vista fraa to utkvilte toeytter ;)

Fear and loathing in Rio de Janeiro

Overskrifta er heldigvis litt meir dramatisk enn verkelegheita. Etter utallige formaningar foer reisa, kjem frykta lett til overflata - begrunna og ubegrunna! Mest det siste. I gaar tok vi tidleg kveld etter aa ha faatt servert god brasiliansk mat av mora til Amanda. Sist natt sov vi faktisk seks stykker i ei leilighet paa rundt 45 kvadrat. Fekk litt foelelsen av korleis det er aa vere storfamilie daa! :)

Dundrande hjarte, springande puls
Men den frykta, den frykta, den kom snikande ein time eller saa inn i soevnen. Klokka naerma seg halv to og vi blir vekt av at telefonen ringer. Det var starten paa ein time med grublerier. Like etterpaa ringte telefonen igjen - lenge denne gongen. Forsaavidt ikkje noko nytt i det. Telefonen ringer i eit sett her i Avenida princesa Isabela 330, men vi tykte no det var litt rart at nokon skulle ha tak i Raphael saa seint sidan det var skule dagen etterpaa. Kanskje 30 sekund etterpaa kom det eit skarpt lys inn gjennom vinduet paa stua kor vi soev. Som om nokon lyste inn i stua med lommelykt/lyskastar/laser eller noko i den duren for aa sjekke at det verkeleg stemte at det ikkje var nokon til aa ta telefonen i leiligheita. Da vart vi redd! Og mindre redd vart vi ikkje daa det eit par minutt seinare hoyrdest nokre stygge lydar fraa gangen. Det var som om nokon vart kvelt der ute. Stygg sak, stygg sak, tenkte vi, og begynte aa bekymre oss for eigen sikkerhet. Eg personleg saag fjes overalt, og var redd for at nokon skulle klare a klatre seg opp og inn vinduet vaart i 7.etasje, ta smygaren inn gjennom gluggene paa do eller paa kjoekkenet eller sparke inn doera. Scenarioet stod klart i hodet - mann, maskert, gunner/kniv, tomt for verdisaker. Vi saag forresten ein politimann med pistolen retta mot ein bilist her om dagen, men det er ei anna historie! Uansett; lite skjedde, men vi hoyrde saa mange rare lydar, som naar kjoeleskapet ga fraa seg ein kneppelyd, waeaeaeh! var det doera no?? Vi maatte sjekke at det ikkje stod nokon galning paa kjoekkenet eller satt fast i luftinga paa do. Vi gjekk saman. Saa redde var vi. Det heile munna ut i at ingenting skjedde. Dessutan er det vakt ved inngangen 24-7, det er ei sjakt utanfor luftinga til kjoekken og bad som gaar sju etasjar ned og dei kvelingslydane var nok berre ein nabo med daarleg fordoeyingssystem eller magevondten! Natta vart litt prega av det, men det faar no berre vere.

Strand, sand og Kristusmann
Naar vi vakna paa mandagen var det duka for nok ein dag med skyfri himmel. Vi bestemde oss for aa komme oss paa stranda fort som f.... Vi skulle berre innom turistinformasjonen og fikse nokre bussbillettar. Dit fann vi ikkje fram. Dermed var vi paa stranda til litt over ellev. Resultatet er middags-poelse-rosa Goeril hud. Det trass i at vi berre laag der til to, fordi ei diger boelge skylte oss og sakene vaares midt oppaa stranda. Sidan alt vi hadde med oss var vaatt og sandete bestemde vi oss for aa trekke oss tilbake til leiligheita, planlegge litt naar og kvar turen gaar etter Rio, og saa stikke og sjaa paa "Cristo", som passar paa byen. Holdt paa aa bli rundtlurt av ein taxisjaafoer, men vi tykte prisen var urimeleg og takka nei. Med hjelp fraa Raphael sank prisen med 3/4! Det er sport aa lure turistar! Tipper dei flirar godt og slaar seg paa magen kvar gong dei klarer aa lure ein blaaaugd turist. Vi skal ikkje bli ein del av statistikken! Vi fekk privatsjaafoer/guide/bil i Fernando paa tur opp mot "Cristo". Det kosta litt, men berre taxituren fraa copacabana ville kosta oss meir heime i Norge for aa sette det i perspektiv. Fernando var saman med oss i to timar og guida oss gjennom Tijuaca-forest som er ein jungel berre 15 minutt utanfor Rio de Janeiro. Her fekk vi sjaa nokre nydlege smaa apekattar som vi sjoelvsagt har bilete av. Etter ein kjapp stopp i jungelen, kor eg og Silje var pisseredd for slangar, var det paa tide aa komme seg til Corcovado (710 moh), kor "Cristo" staar. Det var ganske spesielt aa kome opp og sjaa han paa naert hold. 48 meter hoeg, med markerte ansiktstrekk, som ein herre over byen. Det var like foer solnedgang, og han stod der bada i eit merkeleg lys. Vi fekk teke bilda vaare, baade fine og dei av den meir userioese typen, og vendte nasen nedover mot bydelen "St.a Theresa" kor òg Maracana, den store fotballstadionen ligg. Fernandes koeyrde oss heilt heim. Ein triveleg fyr som var god i engelsk i Brasiliask maalestokk. Godt aa endeleg kunne foere ein skikkeleg samtale!!

Hooochy-mamas og fucky-papas
Vel heime bestemde vi oss for aa ta ein matbit paa Mab´s restaurant langs strandpromenaden paa Copacabana. For alle som nokon gong har tenkt seg til Rio de Janeiro - ikkje gaa hit med mindre du har lyst paa eit dyrt betalt ligg. Greit nok at maten smakte godt, men restauranten bar tydeleg preg av aa vere ein undercover-restaurant. Horene oppererte ihvertfall undercover. Det gjorde det ekstra slutty. Usj, er vaar komentar til det heile! Med mange inntrykk aa fordoeye, er det dags for aa legge hodet paa puta og kroppen i lakenposen. Trur den skal bli bra smelly etterkvart!
Boa noite!

Magisk moete paa club six

Det var to troette tryner som sette seg i bilen i tolvtida paa natta etter nokre heite timar paa Copacabana og Ipanema beach. Saa troett at vi vurderte aa ta kvelden allereie klokka ni. vi gjorde vel forsaavidt det og, men vakna rundt halv tolv av at Amanda og Raphael var paa tur til club six og ville ha oss med. Vi gnei soevnen ut av augene og hoppa i kleda. Paa vegen vart vi staaende i ei helsikes koe. Trur vi stod bom fast i eit kvarter, eg kjente eg vart troett igjen og tenkte at farsken, no kjem eg til aa sovne paa diskoteket - og det kan umuleg vere bra.

Men koea loesnar og vi begynner aa gle oss paa ein capirinha. I det vi kjem fram blir vi moett av eit hundretals menneske i gatene, og eg spoer meg, er det her festen er, inne i et smug? Neida, heldigivis ikkje. Vi maa berre faa VIP pass foerst. Saa er vi inne. Det er varmt. Glovarmt. Masse menneske og drinkar saa sterke at det svir i oeyrene! Fleire kjaerleiksaerklaeringar og nokre dansar seinare er eg paa tur ned, naar Raphael kjem og spoer om vi vil helse paa det eg oppfattar som "Omario". Videre seier han "you know, the brasilian footballplayer". Ok seier vi og foelger med. Han seier, "you want to take a picture?". Ok, tenkjer eg, han er sikkert stor her i Brasil. Bildet blir ein fiasko og "Omario" er lei, men Goeril og Silje gir seg ikkje saa lett, hukar tak i mannen, klenger seg til han og tek affaere sjoelv. Du veit, naar ein tek eit naerbilde av berre hoda. Saan vart det. Vi smiler, det samme gjer "Omario", sjoelv om han sikkert tykkjer vi er paagaaende. Rollane er snudd, no er det ikkje lenger den innpaaslitne brasilianaren, men dei innpaaslitne nordmennene. Naar eg vakna i dag morrest tenkte eg, ka faen, kan det ha vore Romario? Eg sender eit par meldingar og faar fra far: "Romario er nok en saa beroemt person at det nok blir lenge til du treffer en som er saa beroemt. Har for mange en stoerre status en kongen". Dette gjoer oss saa nysgjerrig at vi googler Romario for aa sjaa om det kan vaere nokon som helst form for likhet mellom vaart foto og foto av legenden. Og jo da, stemmer det! Prikk lik!Vi har moett mannen som har scora 992 maal i karrieren og har ca 100 landskampar for Brasil. Ein av verdas beste fotballspelar gjennom tidene. Vi var ikkje saa imponert i gaar, men i ettertid ser vi at det er heilt sjukt aa moete han!!

Foerste stopp, Rio de Janeiro

Jepp, saa var vi endeleg framme! Etter aa ha reist sidan klokka halv ni i gaar morrest landa vi i Rio klokka halv sju i dag tidleg. Eller, eg trur hvertfall det var halv sju. Klokka paa flyplassen og klokka her inne i sjoelve Rio er ikkje heil enige. No er klokka kvart over ni, og vi skal proeve aa sove litt. Veit ikkje heilt kor lett det blir - er saa nyfiken paa byen, og ikkje minst Copa Cabana som bokstavleg talt ligg eit steinkast unna!

Men for aa starte med det foerste foerst...gaarsdagen var ein rar seanse. Reiste fraa Trondheim klokka kvart over ti, venta i Oslo i nokre timar foer vi sette oss paa flyet mot Paris. Her hamna vi saman med ein rar skalle som heitte Tommy. Han hadde ein ubestemmeleg alder, drakk mykje (kanskje han hadde flyskrekk?), men var eit lystig selskap. Trur han underheldt heile flyplassen i Paris! Dessutan sa han at hadde det ikkje vore for dei to blonde jentene til reiseselskap, saa hadde han aldri funne fram paa Charles De Gaulle-flyplassen. Saa det saa. Don´t misjudge a blonde! Vi stoette ogsaa paa ein saerst tvilsom Finnmarking med glassauge som var ganske eksibisjonistisk paa det omraadet...viss ikkje var han berre full - og dum. Han mista vi i Paris. Juppdidihey. Neste etappe paa turen var 11 timar med fly. Vi havna saman med ein supersoet kinesar som ga oss vaatserviettar og smilte og lo, etter maten sov han heile vegen. Som ein unge. Vel framme i Rio kom Raphael og henta oss paa flyplassen, koeyrde oss in til sentrum og innlosjerte oss i leiligheta si. Dette blir fint!! Forresten, mykje rart ein skal sjaa paa vegen in. Her staar unggutar og sel drikke til toerste bilistar i rushet. Greit nok det, men dei staar midt i fleirfelts motoveg med galne bilistar!

Uansett, no er det slutt paa hjernekapasiteten for denne gong. Froeken Furu og foeken Utigard er troeytte som duppar, og skal krype i bikinien under lakenposen! Sov godt!
Hasta la vista!!

Før vi reiser

No er det berre ni dagar til vi oppsøker framande land og kulturar. Den 1.mars dreg eg og Silje endeleg ut, etter mange månader med hard jobbing for å tene penger. Tusen takk for julegaver og anna økonomisk støtte frå de der heime. Det kjem garantert godt med på turen!

Tanken om den så og seie obligatoriske jorda-rundt-reisa vår starta hausten 2005, mest som ein ønskedraum, fordi slike lengre reiser sjeldan passar inn i ein elles så planlagt og strukturert studiekvardag. Kor ofte kan ein legge frå seg alt ein har i hendene og springe frå kvardagen i fleire månader? Ikkje ofte, men no klaffa det seg no slik for både meg og Silje, og vi måtte gripe sjansen. I fjor haust gjekk vi innom Kilroy i Trondheim, eigentleg berre for å sjekke litt prisar. Det endte opp med at vi fekk med oss ei reiserute som vi kunne tenke på nokre dagar...men vi var framleis nokså usikre. Usikkerheita vara ikkje lenge. Etter å ha bladd litt i katalogar, atlas og konferert foreldre med tankane våre, endte det med at vi stod med betalt reise før veka var omme. Etter då har det igrunn gått slag i slag. Eit semester borte frå Trondheim, tilbake i byen etter jul, fult vaksineringssirkus - kombinert med journalistjobb kvar dag frå 9-5 er ein vanskeleg kombinasjon, men no er eg i mål. Sekken er klar, riktignok ikkje pakka endå, eg er ferdigvaksinert, har kjøpt medisinar for ei formue og anna nødvendig reisestæsh!

Ein herleg gryande reisefeber er på plass - no er det stortsett berre good bye som gjenstår. For dei som vil følge med på reiseruta mi blir den slik: Brasil 1. - 15. mars, Peru 15. - 29. mars, Costa Rica 29.mars - 10. april, L.A 10. - 14.april, Thailand, Kambodsja og Vietnam 16.april - 12. mai, Kina 12.mai - 9.juni. Seint på kvelden 9.juni kjem vil til Gardermoen. Har vel framleis ikkje bestemt korleis vi reiser derifrå, men håper eg treff kjentfolk når eg er tilbake i dalen mellom fjella 10.juni! :)

So long. Oppdateringar kjem når vi har nett!