Vaart lille inka-eventyr

Den 19. mars klokka 03.15 ringde vekkerklokka sin sure jammer til stor ergrelse for to troeytte froekner. Det var paa tide aa sette nasen mot Cusco og Andesfjella. Flyet skulle ta av fraa flyplassen i Lima klokka 05.50 og vi moette gruppa vi skulle gaa inca-trailen saman med for foerste gong. Vanskeleg aa faa eit nokonlunde inntrykk saa tidleg paa morgonen, men det saag lovande ut!

Star-Peru tok oss heilberga til Cusco. Trur vi delte fly med ca 100 russarar som saag ut som dei var henta ut fraa ein daarleg aattitallsfilm, heile gjengen! Trur ikkje vi har sett saa mange hockyar og batikk-aktige t-skjorter samla paa ein stad nokon gong! Klokka 07.00 vart vi moett av instrumentspelande lokalbefolkning i folkedrakter som fekk oss til a gloeyme at vi plutseleg befann oss 3500 moh. og hadde sove ca tre timar siste natta. Den foerste dagen i Cusco vart brukt i byen saman med dei andre fraa gruppa paa aa bli aklimatisert i hoegda. Sjoelv om gruppa bestod av folk med forskjellige interessar, trur eg ikkje vi kunne vore heldigare! Vi vart ein spleisa gjeng som flira hoegt og mykje. Dei aller fleste var i alderen 22-31 aar, minus ei i 50 aara fraa Canada og to rivjern av nokre damer paa 62-64 aar! Heile gjengen svaia litt av den tynne fjellufta, men fikk instruks om aa gaa paa supermercadoen for aa kjoepe coca-sweets, eller drikke coca-tea og daa vart alt saa mycket bettre. Cusco var ein sjarmerande fjellby. Veldig rein og saa foeltes han trygg samanlikna med Lima. Einaste minus var hopetal med innpaaslitne selgarar.

Dag 1
Natta foer vi la ut paa 5 dagers turen vaar i hoeglandet i Peru vaakna Goeril og foelte seg varm. Silje kunne konstatere at kroppstemperaturen tilsa at det var mogleg aa steike egg paa laara hennar. Sidan feber er vanleg paa grunn av hoegdesjuke vart det med aa kaste innpaa eit par pinex og sove vidare. Formen var ikkje betre neste morgon, men det hangla og gikk. Klokka sju stod minivanen og venta paa oss og turen gjekk til Sacred Valley og Pisaq for aa for aa faa eit innblikk i inca-historien. Etterpaa gjekk turen til Urubamba for aa ete lunch. Siste stopp med buss foer vi skulle ta foettene fatt var Ollantaytambo. Fantastiske ruinar og ein rar, grisgrendt by.

Dag2
Grytidlig onsdag morgon banka det paa doera vaar, og det var for alvor paa tide aa ta foettene fatt. Vi skulle legge 16 km bak oss og stige 1000 meter den foerste dagen. Ingen spoek! Bussen koeyrde oss til det kjende startpunktet "km 82"kor vi moette dei 17 porterane vaare og to kokkar. Herifra vart vi losa gjennom checkpointen. Goeril hadde framleis feber og fortsette med aa stappa i seg pillar og fekk ein vidunderkur paa lokalt vis med alkohol under armane (!!?) av guiden vaar César som skulle foere oss gjennom fjellet dei fire dagane. Turen starta relativt roleg, men dei siste to-tre timane var hardt arbeid og kjendes godt i leggane! Etter ni timar med intens gaaing, berre avbrutt av ein herleg to-retters lunch, naadde vi tilslutt Llulluchapampa, foerste campsite paa 3700moh. Her venta snacks og treretters middag. Vi var daudslitne av aa bere sekkane vaare paa 5-6kilo, men vi skal vel kanskje ikkje klage. Porterane spring oppover lia med smaasandalar og godt mot og ei last paa minst 25 kilo paa ryggen. Som 62-aarige Janet sa paa siste dag: "It´s the porters who are the donkeys!". Likevel, det er betre no enn for berre nokre aar sidan, da bar dei gjerne 50 kilo! Vi tok kvelden klokka aatte og sov som ungar (bortsett fraa ei svettetokt midt paa natta for Goeril sin del) til Cécar banka paa teltet vaart klokka seks-halv sju paa morgonen.

Dag 3
Vi vaakna til graut og omelett til frukost og la ut paa den hardaste etappa paa turen. No skulle vi heilt opp til 4200 moh. Goeril hadde framleis feber og gjekk som ei snegle saman med dei gamle damene paa 62 aar. Men opp skulle ho. Ved hjelp av utallige Aspirina besteig ho til slutt dead womans pass paa 4215moh. Aldri saa lite kry daa! Etterpaa bars det nokre hundre meter nedover for lunch, foer vi igjen skulle opp i hoegda. Denne gongen 3900 moh. Her fekk vi sjaa kolibriar og plantar som berre blomstrar kvart 18.aar og hoeyrde lydane fraa fleire tusen froskar. Sjukt! Naerare seks var vi framme paa campside nummer to. Igjen venta ein fantastisk solnedgang og eit herremaaltid! Vi fekk beskjed om at vi kom til aa bli vekt grytidleg om vaeret var fint, saa vi hoppa inn i lakenposane foer klokka var ni.

Dag 4
Klokka 05.30 vart vi frista ut av teltet med nystekte pannekakar og varm sjokolade. Goeril var framleis heit som ei steikeplate, men no var dei to verste dagane unnagjort og det ville vere feil aa gje opp. Vi starta fraa campside klokka 06.30. Daa hadde vaeret vorte graatt og vi maatte gaa i samla tropp under regnponchoane vaare paa grunn av taaka. I dag skulle vi berre gaa 10km og naturopplevelsen skulle vere meir i fokus enn sjoelve det aa gaa paa tur. Blant anna tok Alvaro (den andre guiden vaar) oss med inn paa ein 10-minutters sightseeing i jungelen for aa sjaa paa eit nyoppdaga inca-samfunn. Ganske spesielt, og ganske skummelt. Det skal visstnok vere ganske mange slangar (marionito) og store edderkoppar i omraadet, for no hadde vi bevega oss ned paa ca 3000 moh. Men slangefrykta vaar har delvis vorte kurert etter x-antall timar i klamme skogar. Foerste dagen saag vi til og med ein daud beige-graa ein som laag paa grusen, og ingen av oss reagerte nevneverdig. Klokka 13.30 var vi allereie paa siste campsite og fekk ein herleg buffet til lunch. Etterpaa var det paa tide aa slappe av, ta seg ein oel paa puben som laag der og kanskje ta seg ein varm dusj? No var vi nesten tilbake til sivilisasjonen, og vi hadde ein strek i signal paa telefonen. Etter eit par timar med avslapping skulle vi paa ei lita utflukt 5-10 minutt unna i Wiñaywayna. Ei miniatyrutgaave av Machu Pichu, men mykje faerre folk og heilt fantastisk atmosfaere! César fortalde med stor innleving om korleis komplekset var bygd opp, om at sola peika rett paa plassen naar ho stod opp, slik at steinane vart varma opp og det vart betre vekstvilkaar for avlingane. Han fortalde ogsaa om at det laag der det laag for aa kombinere varme vindar fraa jungelen med kalde vindar fraa andesfjella. Heilt fantastisk at dei tenkte paa slikt for mange mange hundre aar sidan! Etterpaa fekk vi vin pa den arkeologiske plassen og hadde ei herleg stund foer middagen! Vi tok ein tidleg kveld i og med at vi skulle staa opp og starte siste etappe mot Machu Picchu klokka 04.00 neste morgon.

Dag 5
Naar César kom og vekte oss klokka 04.00 neste morgon hadde Goeril allereie vore vaaken sidan klokka 01.00 pga feberen. Det var ein usedvanleg stille gjeng som var samla rundt frukostbordet. Like foer klokka fem tok vi av mot Machu Picchu, berre for aa vente i ein halvtime ti minutt lenger bort for at checkpointen skulle opne. Saa bars det mot Intipunktu - the sungate, kor vi for foerste gong fekk eit glimt av ruinane. Saa mykje sol var det riktignok ikkje....plassen levde definitivt ikkje opp til navnet sitt. Trass i dette var det eit mektig syn som moette oss! Vi fekk to timar omvisning foer vi fekk tusle rundt aaleine. Naar den tid kom tok Silje turen saman med resten av gruppa, medan Goeril deisa ned paa ein benk, noeyt utsikta paa best mogleg maate og vart frakta ned til doktoren i Aguas Caliente. Ei oppleving i seg sjoelv. Legekontoret var meir som eit skur, folk sprang inn og ut av legekontora medan dei skulle proeve aa sette diagnose og tven stod paa full guffe i venterommet. Saa daa har legefascilitetane i Peru vorte gjenstand for utproeving ogsaa. At dei ikkje klarte aa gi nokon endeleg diagnose, gjorde at doktoren stod paa pletten paa hotellet naar vi kom fram til Cusco. Her vart det blodproevar og full ''kroppsvisittering'', og tre timar seinare var svaret klart - infeksjon. Dei hadde frykta Typhoidfeber eller malaria, saa lettelsen var igrunn ganske stor! Goeril fekk nokre rosa pillar, ein skikkeleg hestekur, saa skulle formen vere paa topp igjen etter eit par dagar.

Kaldt klima i Lima

Torsdag 15.mars kom vi fram til Peru etter to herlige veker i Brasil. Vi bor i den tryggaste bydelen i Lima, som heiter Miraflores. Vi hadde ikkje saa store forventningar til Lima i utgangspunktet. Alle pratar drit om Lima og vi trudde det var veldig fattig. Men bydelen Miraflores ser ut som ein kva som helst metropol. Byen er ganske forureina og dei dagane vi var der var det akkurat i skifte mellom aarstida sommar og vinter saa det var mykje kaldare og meir taakete enn vi hadde sett for oss! Men til vaar store overrasking fann vi grovbroed og noko som likna paa leverpostei paa supermarkedet. Dette hadde vi gaatt aa fantasert om under heile Brasilopphaldet. Berre eit iskaldt glas norsk melk mangla. Maa ha det, berre maa ha det!! Som tidlegare nevnt hadde Silje etterlyst trygg kylling etter magasjau i Brasil. Ein tur paa eit lokalt kjoettmarked i Lima overbeviste oss om at "kylling, nei, det skal ikkje etast i det landet her". Antittryggkylling!

Inn vinduet - STOPP!
Heilt paa stranda i Miraflores ligg det et digert kjoepesenter. Vi proevde aa sjekke det den foerste dagen, men eg gjekk berre aa svimla paa grunn av baade soevn og matmangel, saa vi tusla opp igjen til hostelet Kusillus i tussmoerket for aa ta en tidlig kveld. Foroevrig eit genialt hostel, kor vi fekk vaar foerste varme dusj paa turen, og den var etterlengta! Einaste ulempa var at hostelverten kom hoppande inn soveromsvindauget ein morgon, saa Silje maatte gi han flathanda. No vart de nok bekymra der heime, mor og far, men det var ikkje saa dramatisk som det hoeyrdes ut!


Snart fjellgeiter
I Peru skal vi snart legge ut paa en 4-5 dagers tur i Andes-fjella, saa heilt slapp i fisken blir vi ikkje til vi kjem tilbake til Noreg. Men foer den tid er det andre inntrykk som skal fordoeyast. Paa veg inn fraa flyplassen, koeyrde vi gjennom ymse stroek i Lima. Ganske saa sjarmerende by om ein tar seg tid til aa sjaa litt betre etter! Overalt langs vegane staar det smaa skur (ikkje favela), du finn dei i dei mest fantastiske fargar. Bussane i byen er i knaesjfargar og er gjerne dekorerte med blomster og er skikkelig old-fashioned (ligner litt paa dei typiske skolebuss-trailerane som dei har i USA - i allfall paa film). Smaa stasjonsvognar er fyllt til randen med folk, og likevel vil dei ha fleire paa. Trur det meste vi har telt i ein 12-seter er i overkant av 20 menneske. Det er heilt fantastisk at det gaar an! Og plutseleg, uten det minste forvarsel, midt i vegen kan det staa ei kjerre paa felgane, som har kjoert av seg alle hjula. Vi har sett det med eigne auge. Eg gispa, og taxi-sjaafoeren flira! Det er visst ganske vanlig...og det faar oss til aa tvile litt paa kollektivtilbudet i det rare landet her...

Baesj, spy og lokalfly!

Det var med vemod vi innsaag at ein flybillett fraa Foz do Iguacu ville foere to loffarar inn i ei slags oekonomisk krasjlanding. Difor falt valet nok ein gong paa busselskapet Pluma. Om det var dei gode eskene som lokka, eller om vi berre tenkte paa kor mange caipirinas vi ville faatt for mellomlegget er vanskeleg aa seie. Uansett kom vi heseblesande paa stasjonen 10 minutt foer bussen til Rio satte nasen nordover- klar for ei ny langoekt sittande paa raeva. Den foerste proevande sniffen inn gjennom bussdoera roepa at dette kom til a bli ein helsikes tur. Bussen stinka kattepiss! Ei fattig troeyst var at sjoelvinnsikta sa oss at vi kom til aa absorbere eima, stinke like ille og bli immune i loepet av dei naeraste to timane. Forresten fekk vi ikkje Pluma-eska heller. Det var ein kjempeskuff! Nedtur paa nedtur. Men etterkvart viste turen seg likevel aa bli riktig saa underhaldande. "Mr. Taiwan", paa setet bak oss vart gjenstand for merksemd daa ein lokal ville teste ut engelskkunnskapene sine. Dei var ikkjeeksisterande, og dermed gjekk kommunikasjonen over i heftig floetepus-boybandsang. Mr. latinamerican Idol underholdt heile bussen med floeyelsstemma si. Vi vrei oss i smerte!

........24 timar seinare
....rulla bussen inn pa Rodoviara Novo Rio. Stive nakkar, klamme rumpar og svette kroppar er stikkorda. Menneske luktar ikkje godt, det er sikkert og visst! Etter ein kalddusj, laante brasilianske fjaer og oppstaesjing paa brasiliansk vis var vi klar for Samba di Janeiro! Raphael og Amanda tok oss med paa Pinto Lounge, kor vi moette venene deira og drakk oss susa paa billege og gode caipirinas. Forholdet sprit-blandevatten er ikkje heilt det same som i Norge, og allereie etter den foerste drinken hadde funne vegen til magesekken var vi i full gang med show-show, ogsaa kalt heftig rumpeshaking. Om det var dei syrlege drinkane, eller noko anna som foraarsaka forma til Silje neste morgon er vanskeleg aa seie, men mesteparten av dagen vart iallefall tilbrakt rautane over doskaala. Men som den tapre vikingen ho er, kravla ho seg ned paa stranda etterkvart. Og slik gaar no dagane - den siste veka har generelt vore prega av ymse baesj og spyprat. To oemfintlege nordboarmagar er tydelegvis ikkje vande til urban bakterieflora. Dette har faatt oss til aa lengte etter det Silje saa fint kalte "trygg kylling". Trur vi skal vere bra lei av ost, loff og flaskevatten foer vi staar med foettene godt planta paa norsk jord igjen.

Busserull-tull
Dagen etter var plana aa reise til oeyparadiset Buzios. Vekkeklokka stod paa 05.00, saa vi skulle naa bussen klokka 06.30. Det var fire smale auger som gloetta opp fraa lakenposen, saa vi bestemde oss for aa utsette avreisa. Etter billettane var kjoept seinare paa dagen, fekk vi plutsleg beskjed om at dei maatte ha passinformasjonen vaar for at vi skulle faa leike med dei."Dette gaar fint", tenkte vi, "Det er ein og ein halv time til avreise og 6km aa koeyre tur/retur Copacabana, kor passa er, kor lang tid kan det ta?". Optimismen var uberettiga. Ein time seinare sat vi framleis og humpa paa same buss. Trafikken var saa tett som ein forstoppa turistmage, og det var med stor frustrasjon vi til slutt innsaag at vi kunne sjaa langt etter krittkvite strender og gode drinkar i strandparadiset Buzios.

Strand, sand og lekker mann
Sidan vi gjekk glipp av Buzios maatte vi gjere det beste ut av dagen paa Copacabana.Vi troppa opp med moerke solbrillar og knoettsmaa bikiniar paa brasiliansk vis. No skulle gringosane adoptere det brasilianske sjekkemoensteret. Mannfolka er tydelegvis ikkje saerleg vande til blonde, blaaugde damer, paa samme maate som vi ikkje er vande til slanke, knallbra trente, brune kroppar. Saa kvifor skal ikkje vi kunne plystre og slenge rundt oss med kompliment? For vi kan love det at det ikkje er mange metra mellom kvar plystring, og kvart "you´re beautiful" vi mottek, uansett kor faele og uflidde vi foeler oss. Vi faar smasking og kommentarar fraa alt fraa politimenn, oppstasa pikkoloar utanfor rike fine hotell, gamle menn fraa 40-90 aar og unge gutar paa 10 aar! Lurer paa kva norske gutar hadde sagt om vi hadde adoptert brasiliansk tankesett og returnert til Norge med 100-vis av "you´re beutiful" i sekken, akkompagnert av heftig smaskelydar? Trur det maa proevast ut paa ein tilfeldig bar, paa ein ukjend plass. Mission X.

Hoegt til sky med lokalfly

Onsdag kveld stod vi klare med sekkane vaare paa copacabana. Foerste etappe av turen er tibakelagt. Ganske trist, men samstundes veit vi at opplevingane staar i koe. Etter aa ha brukt 44 av 72 timar paa bussen forrige veke, var det dags for aa proeve fascilitetane paa Brasils lokalfly. Vi reiste med VoeGol fra Rio de Janeiro til Saö Paulo, trur det er ca det same som Norwegian, hvertfall er det ca dei same prisane. Det var ein humpete affaere! Vel nede i Saö Paulo traff vi fem trivelege gutar fraa israel som vi campa saman med i vente paa innsjekkinga til Peru. Samme kor vi kjem moeter vi likesinna og vi underheld kvarandre i ventinga.

Slangeangst i tette jungelkratt

Etter vel ei veke i Rio begynte oppdagartrangen aa ta overhand. Rio var bra, men ikkje saa veldig annleis enn andre storbyar om ein ser bort ifraa varmen og kvite strender saa langt auget rekk. Torsdags morgon sette vi oss paa ein buss fra Rodivarioen (busstasjonen i Rio) for aa kome oss til Foz de Iguaçu i soerlige Brasil heilt paa grensa til Argentina. 22 timar med buss! Det starta bra. Vi fekk utdelt ein boks med salte kjeks, banan-og kanel-kake, juice og energybar. Vi var noegde! Securityvakt med pistol og heile pakka, trygt skal det vere. Aircondition var det paa bussen og. Straalande! Vi sovna med ein gong. Dette kan berre bli bra! Etter fire timar, det vil si rundt klokka eitt, streika airconditionen og det rann svette fraa alle mulige kroppsaapningar, alle porar - ja, fraa overalt. Alt var klamt og jaaevlig! Vi hadde eit haap om at dei skulle fikse det i Sao Paulo, men nei da. Saman med Japanaren Eiichiro var vi dei einaste utlendingane som ikkje skjoente spraaket, men eg trur airconditionen funka til sjaafoeren, saa da var det vel ikkje saa noeye med oss som hadde betalt for turen....

Klam, klammare, klammast
I sjutida kom airconditionen tilbake og vi fekk heldigvis ei god natts soevn. Etter 22 timar paa bussen kom vi fram til Cataratas kor Foz de Iguaçu ligg. Klokka var seks-halv sju og vi kjende det hadde vore godt med ein dusj! Paa stasjonen moette vi endeleg ein kar som prata engelsk. Han kunne tilby oss hotellrom paa minuttet, for den nette sum 30r$ som er ca 85 kr. Rom med aircondition, tv, internett og stoooor frukostbuffet. Vi hoppa paa! Etter ein dusj og litt mat spratt vi opplagde inn i ein van og reiste over til Argentina og inn i jungelen. Det er ingen spoek for to froekner med slangefobi! Saman med tre fraa australia, ei fraa Polen og guiden vaar tok vi vaare foerste vaklande steg inn i den 40 grader varme og klamme jungelen. Vi var pisseredd!! Kvar ein bevegelse i jungelkrattet kunne potensielt vere ein slange. Vi skulle vere 8 timar i jungelen. Allereie etter den foerste halvtimen fann vi ut at den dusjen vaar hadde lite for seg. Svetten rann i strie straumar!

Kilometervis med fossefall
Etter aa ha vandra ei stund i jungelen aapna det foerste fossefallet i Foz do Iguaçu seg foran auga vaare. Det var heilt fantastisk, og det var berre starten. Om nokon av dykk har spela dataspelet "lion king" som ungar, veit de om fossane der Simba og Timon og Pumba hoppar for aa samle sommarfuglar og larvar. Det var akkuat slik! Heilt fantastisk. Eg veit ikkje korleis eg kan forklare det paa ein anna maate. Etter aa ha traska rundt i jungelen i fleire timar hoppa vi paa ein baat som tok oss over "Rio iguaçu" til oeya Isla San Martin for ein idyllisk badeopplevelse med mange hundre fossar som omringa oss. Kanskje det kulaste eg har gjort. Greit nok at Norge har fantastisk natur, men ingenting som liknar dette! Silje hadde faatt nok av slangeredsel og ville ikkje i jungelen paa oeya som var litt villare. Ho vart att og bada, medan eg slengde meg med tre gutar Phillip (fra L.A), ein kar fra england og ein Argentinar. Dei kunne passe paa meg om det dukka opp ein slange :)
Det gjorde det ikkje, heldigvis, for eg veit ikkje heilt korleis eg hadde reagert.

Ville dyr, troette menneske
I loepet av turen vaar fekk vi sjaa masse rare dyr. Eg kan ikkje navnet paa dei men den eine likna litt paa ei grevling med lang snute og litt paa ein apekatt. Merkeleg dyr! Etterpaa saag vi krokodille, skilpadde, marsvin, ein fugl som likna paa ei kraake, men hadde store gule auge, maaange store firfislar, tropisk maur paa 2-3 cm og noko som likna paa ei stor rotte, men visstnok var noko heilt anna...moro! Tilbake paa hotell Village foz var baae to heilt utslitt. Vi hadde drukke og ete alt for lite og bestemte oss for aa ta ein powernap fraa halv sju til kvart over sju. Det var forsovidt det som skjedde, berre at powernapen vara 12 timar lengre enn planlagt!! Riktignok vaakna vi saann i 23-tida og var vaakne i ca eit kvarter. Vi brukte minutta godt og gjekk laus paa det vi hadde av proviant. Dvs. ei halv pakke seige rugsproe og vidunderpakka fraa busselskapet Pluma. Skikkeleg etargilde! No skal vi snart sette oss paa enten buss eller fly tilbake til Rio og saa tilbringe dei siste dagane vi har i Brasil i Brigitte Bardots paradis, Buzios utanfor Rio!
Hasta la vista fraa to utkvilte toeytter ;)

Fear and loathing in Rio de Janeiro

Overskrifta er heldigvis litt meir dramatisk enn verkelegheita. Etter utallige formaningar foer reisa, kjem frykta lett til overflata - begrunna og ubegrunna! Mest det siste. I gaar tok vi tidleg kveld etter aa ha faatt servert god brasiliansk mat av mora til Amanda. Sist natt sov vi faktisk seks stykker i ei leilighet paa rundt 45 kvadrat. Fekk litt foelelsen av korleis det er aa vere storfamilie daa! :)

Dundrande hjarte, springande puls
Men den frykta, den frykta, den kom snikande ein time eller saa inn i soevnen. Klokka naerma seg halv to og vi blir vekt av at telefonen ringer. Det var starten paa ein time med grublerier. Like etterpaa ringte telefonen igjen - lenge denne gongen. Forsaavidt ikkje noko nytt i det. Telefonen ringer i eit sett her i Avenida princesa Isabela 330, men vi tykte no det var litt rart at nokon skulle ha tak i Raphael saa seint sidan det var skule dagen etterpaa. Kanskje 30 sekund etterpaa kom det eit skarpt lys inn gjennom vinduet paa stua kor vi soev. Som om nokon lyste inn i stua med lommelykt/lyskastar/laser eller noko i den duren for aa sjekke at det verkeleg stemte at det ikkje var nokon til aa ta telefonen i leiligheita. Da vart vi redd! Og mindre redd vart vi ikkje daa det eit par minutt seinare hoyrdest nokre stygge lydar fraa gangen. Det var som om nokon vart kvelt der ute. Stygg sak, stygg sak, tenkte vi, og begynte aa bekymre oss for eigen sikkerhet. Eg personleg saag fjes overalt, og var redd for at nokon skulle klare a klatre seg opp og inn vinduet vaart i 7.etasje, ta smygaren inn gjennom gluggene paa do eller paa kjoekkenet eller sparke inn doera. Scenarioet stod klart i hodet - mann, maskert, gunner/kniv, tomt for verdisaker. Vi saag forresten ein politimann med pistolen retta mot ein bilist her om dagen, men det er ei anna historie! Uansett; lite skjedde, men vi hoyrde saa mange rare lydar, som naar kjoeleskapet ga fraa seg ein kneppelyd, waeaeaeh! var det doera no?? Vi maatte sjekke at det ikkje stod nokon galning paa kjoekkenet eller satt fast i luftinga paa do. Vi gjekk saman. Saa redde var vi. Det heile munna ut i at ingenting skjedde. Dessutan er det vakt ved inngangen 24-7, det er ei sjakt utanfor luftinga til kjoekken og bad som gaar sju etasjar ned og dei kvelingslydane var nok berre ein nabo med daarleg fordoeyingssystem eller magevondten! Natta vart litt prega av det, men det faar no berre vere.

Strand, sand og Kristusmann
Naar vi vakna paa mandagen var det duka for nok ein dag med skyfri himmel. Vi bestemde oss for aa komme oss paa stranda fort som f.... Vi skulle berre innom turistinformasjonen og fikse nokre bussbillettar. Dit fann vi ikkje fram. Dermed var vi paa stranda til litt over ellev. Resultatet er middags-poelse-rosa Goeril hud. Det trass i at vi berre laag der til to, fordi ei diger boelge skylte oss og sakene vaares midt oppaa stranda. Sidan alt vi hadde med oss var vaatt og sandete bestemde vi oss for aa trekke oss tilbake til leiligheita, planlegge litt naar og kvar turen gaar etter Rio, og saa stikke og sjaa paa "Cristo", som passar paa byen. Holdt paa aa bli rundtlurt av ein taxisjaafoer, men vi tykte prisen var urimeleg og takka nei. Med hjelp fraa Raphael sank prisen med 3/4! Det er sport aa lure turistar! Tipper dei flirar godt og slaar seg paa magen kvar gong dei klarer aa lure ein blaaaugd turist. Vi skal ikkje bli ein del av statistikken! Vi fekk privatsjaafoer/guide/bil i Fernando paa tur opp mot "Cristo". Det kosta litt, men berre taxituren fraa copacabana ville kosta oss meir heime i Norge for aa sette det i perspektiv. Fernando var saman med oss i to timar og guida oss gjennom Tijuaca-forest som er ein jungel berre 15 minutt utanfor Rio de Janeiro. Her fekk vi sjaa nokre nydlege smaa apekattar som vi sjoelvsagt har bilete av. Etter ein kjapp stopp i jungelen, kor eg og Silje var pisseredd for slangar, var det paa tide aa komme seg til Corcovado (710 moh), kor "Cristo" staar. Det var ganske spesielt aa kome opp og sjaa han paa naert hold. 48 meter hoeg, med markerte ansiktstrekk, som ein herre over byen. Det var like foer solnedgang, og han stod der bada i eit merkeleg lys. Vi fekk teke bilda vaare, baade fine og dei av den meir userioese typen, og vendte nasen nedover mot bydelen "St.a Theresa" kor òg Maracana, den store fotballstadionen ligg. Fernandes koeyrde oss heilt heim. Ein triveleg fyr som var god i engelsk i Brasiliask maalestokk. Godt aa endeleg kunne foere ein skikkeleg samtale!!

Hooochy-mamas og fucky-papas
Vel heime bestemde vi oss for aa ta ein matbit paa Mab´s restaurant langs strandpromenaden paa Copacabana. For alle som nokon gong har tenkt seg til Rio de Janeiro - ikkje gaa hit med mindre du har lyst paa eit dyrt betalt ligg. Greit nok at maten smakte godt, men restauranten bar tydeleg preg av aa vere ein undercover-restaurant. Horene oppererte ihvertfall undercover. Det gjorde det ekstra slutty. Usj, er vaar komentar til det heile! Med mange inntrykk aa fordoeye, er det dags for aa legge hodet paa puta og kroppen i lakenposen. Trur den skal bli bra smelly etterkvart!
Boa noite!

Magisk moete paa club six

Det var to troette tryner som sette seg i bilen i tolvtida paa natta etter nokre heite timar paa Copacabana og Ipanema beach. Saa troett at vi vurderte aa ta kvelden allereie klokka ni. vi gjorde vel forsaavidt det og, men vakna rundt halv tolv av at Amanda og Raphael var paa tur til club six og ville ha oss med. Vi gnei soevnen ut av augene og hoppa i kleda. Paa vegen vart vi staaende i ei helsikes koe. Trur vi stod bom fast i eit kvarter, eg kjente eg vart troett igjen og tenkte at farsken, no kjem eg til aa sovne paa diskoteket - og det kan umuleg vere bra.

Men koea loesnar og vi begynner aa gle oss paa ein capirinha. I det vi kjem fram blir vi moett av eit hundretals menneske i gatene, og eg spoer meg, er det her festen er, inne i et smug? Neida, heldigivis ikkje. Vi maa berre faa VIP pass foerst. Saa er vi inne. Det er varmt. Glovarmt. Masse menneske og drinkar saa sterke at det svir i oeyrene! Fleire kjaerleiksaerklaeringar og nokre dansar seinare er eg paa tur ned, naar Raphael kjem og spoer om vi vil helse paa det eg oppfattar som "Omario". Videre seier han "you know, the brasilian footballplayer". Ok seier vi og foelger med. Han seier, "you want to take a picture?". Ok, tenkjer eg, han er sikkert stor her i Brasil. Bildet blir ein fiasko og "Omario" er lei, men Goeril og Silje gir seg ikkje saa lett, hukar tak i mannen, klenger seg til han og tek affaere sjoelv. Du veit, naar ein tek eit naerbilde av berre hoda. Saan vart det. Vi smiler, det samme gjer "Omario", sjoelv om han sikkert tykkjer vi er paagaaende. Rollane er snudd, no er det ikkje lenger den innpaaslitne brasilianaren, men dei innpaaslitne nordmennene. Naar eg vakna i dag morrest tenkte eg, ka faen, kan det ha vore Romario? Eg sender eit par meldingar og faar fra far: "Romario er nok en saa beroemt person at det nok blir lenge til du treffer en som er saa beroemt. Har for mange en stoerre status en kongen". Dette gjoer oss saa nysgjerrig at vi googler Romario for aa sjaa om det kan vaere nokon som helst form for likhet mellom vaart foto og foto av legenden. Og jo da, stemmer det! Prikk lik!Vi har moett mannen som har scora 992 maal i karrieren og har ca 100 landskampar for Brasil. Ein av verdas beste fotballspelar gjennom tidene. Vi var ikkje saa imponert i gaar, men i ettertid ser vi at det er heilt sjukt aa moete han!!

Foerste stopp, Rio de Janeiro

Jepp, saa var vi endeleg framme! Etter aa ha reist sidan klokka halv ni i gaar morrest landa vi i Rio klokka halv sju i dag tidleg. Eller, eg trur hvertfall det var halv sju. Klokka paa flyplassen og klokka her inne i sjoelve Rio er ikkje heil enige. No er klokka kvart over ni, og vi skal proeve aa sove litt. Veit ikkje heilt kor lett det blir - er saa nyfiken paa byen, og ikkje minst Copa Cabana som bokstavleg talt ligg eit steinkast unna!

Men for aa starte med det foerste foerst...gaarsdagen var ein rar seanse. Reiste fraa Trondheim klokka kvart over ti, venta i Oslo i nokre timar foer vi sette oss paa flyet mot Paris. Her hamna vi saman med ein rar skalle som heitte Tommy. Han hadde ein ubestemmeleg alder, drakk mykje (kanskje han hadde flyskrekk?), men var eit lystig selskap. Trur han underheldt heile flyplassen i Paris! Dessutan sa han at hadde det ikkje vore for dei to blonde jentene til reiseselskap, saa hadde han aldri funne fram paa Charles De Gaulle-flyplassen. Saa det saa. Don´t misjudge a blonde! Vi stoette ogsaa paa ein saerst tvilsom Finnmarking med glassauge som var ganske eksibisjonistisk paa det omraadet...viss ikkje var han berre full - og dum. Han mista vi i Paris. Juppdidihey. Neste etappe paa turen var 11 timar med fly. Vi havna saman med ein supersoet kinesar som ga oss vaatserviettar og smilte og lo, etter maten sov han heile vegen. Som ein unge. Vel framme i Rio kom Raphael og henta oss paa flyplassen, koeyrde oss in til sentrum og innlosjerte oss i leiligheta si. Dette blir fint!! Forresten, mykje rart ein skal sjaa paa vegen in. Her staar unggutar og sel drikke til toerste bilistar i rushet. Greit nok det, men dei staar midt i fleirfelts motoveg med galne bilistar!

Uansett, no er det slutt paa hjernekapasiteten for denne gong. Froeken Furu og foeken Utigard er troeytte som duppar, og skal krype i bikinien under lakenposen! Sov godt!
Hasta la vista!!