To vandrande dollar i Kambodsja

Overgongen fraa idylliske Thailand til naturskjoenne, men triste Kambodsja var eit brutalt slag i trynet. Naar vi sette oss paa bussen saman med Emma og Charlotte fraa Sverige klokka sju i Thailand visste vi lite kva som venta oss 12 timar lengre aust. Etter seks timar paa bussen kom vi til Poi Pot kor vi maatte ordne med visum til kambodsja. Grensekryssinga var eit sant mareritt. Ikkje berre fordi det tok paa tida. Allereie femti meter inn paa kambodsjansk jord fekk vi ein smakebit av kva som venta oss dei neste dagane. Det var med store auge vi observerte foreldrelause, nakne, smaa babyar, utsulta ungar som tagg og slo kvarandre og smaa gutar, som i mangel paa betre toey, gjekk i skjoert. Paa grunn av situasjonen i landet er turistar aa rekne som ein vandrande dollar blant lokalbefolkninga. Difor er det ogsaa mykje lureri og utnytting av turistar. Dette fekk vi foele paa kroppen foer vi hadde vore i landet i ein time. Vaar eigen turguide paa bussen lura oss til aa veksle inn Thaibahten vaar til kambodsjansk mynteining med latterleg daarleg kurs. Vi vart begge svindla for fleire hundre norske kroner! Daa vi endeleg sette kursen mot Siem Riep var vi dritsure paa grunn av mykje venting og saag fram til ein avslappande busstur. Men berre ti minutt ut i reisa satt vi med hjartet i halsen og frykta for livet. Vegen, om ei kan kalle det det, kan berre opplevast og ikkje beskrivast med ord. Men for aa faa eit perspektiv paa det, sett kambodsjanske vegar dei smale vegane i den norske fjellheimen i eit saers godt lys. Det er reine highwayen til samanlikning. I ettertid har vi faatt hoeyre at flyplassen i Siem Riep betaler styresmaktene ein viss sum i aaret for at dei ikkje skal ordne paa vegane. Paa den maaten klarer flyselskapa aa tvinge folk til aa ta fly framfor buss. Saerleg i regntida. Dette er ein stor tankevekkar sidan Siem Riep er den mest besoekte turistbyen i landet paa grunn av Angkor Wat-templa.

Skammelig scam

Vel framme i Siem Riep proevde busselskapet nok ein gong og lure oss. Denne gongen med saa aa seie aa tvinge oss til aa bo paa eit stygt og dyrt hotell. Vi hadde tydelegvis havna paa "scam-bussen" fraa Bangkok, og hadde faatt nok av lureriet. Vi lata som vi allereie hadde ein reservasjon og kom oss ut av ufoeret. Havna i ei bakgate midt i sentrum paa eit saerst lokalt gjestehus og budde for 2$ natta hos eit hyggeleg vertskap - og det beste - vi fekk ein tuc-tuc koeyrar med paa kjoepet. Neste morgon tok han oss til Angkor Wat-templa og koeyrde oss rundt i 7-8 timar for 7$. Området består av fleire hundre tempel, men det er kun eit ti tals som er opne for turistar i dag. Det er funne dokumentasjon på at Angkortempla har hatt like stor religoes verdi for folka i regionen som Roma hadde for dei kristne i Middelhavsområdet. Navnet Angkor er både eit område og ei tidsepoke, og templa var ein gong sentrum i eit kongerike prega av umåteleg rikdom og makt. Det staar i stor kontrast til det Kambodsja ein ser i dag, saa etter aa ha sett templa foelte vi at vi hadde sett nok av byen. Dei mange triste skjebnene paa gata gjorde det fristasamt aa forflytte seg soerover mot Phnom Penh.

Brutal historie

Midt under bussturen soerover punkterte vi. Det var keisamt at vi rota vekk ein halvtimes tid paa aa skifte dekk, men opplevinga av stirrande lokalbefolkning var ein liten kuriositet i seg sjoelv. Vel framme i Hovudstaden Phnom Penh var det saavidt vi kom oss ut av bussen. Utanfor stod lass paa lass med tuc-tuc-foerarar som overfalt oss foer vi klarte aa stige ut av bussen. Det virka som om dei var villig til aa gaa over lik for aa tjene den dollaren det kosta oss aa bli koeyrd til hotellet. Phnom Penh er ikkje ein by for sarte sjelar, ein ser seg over skuldra ein ekstra gong. Overalt heng det "missing person"-plakatar av turistar som har forsvunne og vi har hoeyrd om turistar som har blitt skote paa open gate. Dessutan blir ein anbefalt aa halde godt om veska naar ein koeyrer tuc-tuc, sidan den vanlegaste forma for ran skjer ved at ein moped koeyrer opp paa sida av vogna og dreg veska ut av handa paa deg. Dag to i byen var vi og saag brennmerka etter Pol Pot-regimet paa midta av 70-talet. Foerst gjekk turen til ein berykta killing field kor det framelis ligg beinrestar og klesplagg fraa meir enn 10 000 avrettingar. Omraadet var kjempefint, men tanken paa kva som har hend der fekk det til aa gaa kaldt nedover ryggen paa oss. For aa faa eit djupare innblikk i historia var vi ogsaa innom S-21 (security prison 21), no eit museum som viser kva som paagjekk under Pol Pot og Roed de Khmer. Brutale bilete, torturredskap og historier overbeviste oss om at vegen fraa 1975 og fram til i dag maa ha vore lang for Kambodsja. 4 millionar vart drepne under Pol Pot.

Dei to siste dagane i Kambodsja vart brukt til aa gaa i diverse marknader og til aa henge med aussien Antush som kom etter oss fraa Thailand.

Welcome to Thailand - duturutututu!

Vi hadde i utgangspunktet store planer om aa bu paa luksushotell etter helvetesflighten mellom to kontinent, men som dei to vimsekoppane vi er klarte vi ikkje aa faa til ein reservasjon foer vi sat paa flyplassen i L.A. Resultatet vart at vi vart liggande paa noko som likna ei trang fengselscelle. Vi var smale i augane og smaaforvirra etter x-antall filmar paa China airlines i loepet av vaar 18-timars lange flight til Thailand. Tradisjonen tru var vi difor eit lett bytte for lumpne taxisjaafoerear. Vi meinte vi hadde gjort ein superdeal naar vi betalte 900 baht for turen inn til sentrum. Summen, som paa det tidspunktet virka som ein aalreit pris, viste seg aa vaere det naeraste vi har kome eit ran saa langt paa turen vaar ettersom prisen vanlegvis ligg paa rundt 200. Det var med hevn i blikket vi gjorde oss klar for priskrig. Kalaset starta med ein times tuc-tuctur kor vi fekk sett dei viktigaste turistattraksjonane for den nette sum av 5baht pr pers (omkring 0,85NOK). Den foerste kvelden paa Thailandsk jord skulle vi moete Nareas (ein svensk-thailandsk kompis av Goeril) og feire bursdag. Han hadde med seg kusina si Mae som fortalde at ho aldri hadde hoeyrd om nokon som hadde faatt saa bra pris - hevnen var soet!

Khao San Road

Etter ei natt i fengselscella var det paa tide aa kome seg til meir siviliserte stroek. Vi endte opp i backpackergata Khao San Road. Vi tok inn paa Khao San Palace. Endeleg fekk vi vaare etterlengta luksusnetter - og det for den nette sum av 40 norske kroner. Kven kan forvente air condition, svoemmebasseng, takterrasse og eige bad for den prisen? Vi var i ekstase og bestemde oss for at dette var ein fin plass aa opphalde seg paa. Resten av Bangkokopphaldet vart stort sett tilbrakt saman med vaar kompis fraa grannelandet, og saman dro vi for aa sjekke ut den berykta restauranten "Cabbages and condoms". Konseptet gaar ut paa at alt overskudd fraa drifta gaar til aa fronte kampen mot spreiinga av HIV/AIDS. I staden for aa faa eit mintdrops saman med rekninga deler dei ut kondomar til alle gjestane. Mottoet er naturleg nok " we guarantee that our food won't make you pregnant".

Kongen er konge

Allereie foerste dagen i Thailand la vi merke til at 70 prosent av dei vi moette gjekk med gule t-skjorter med eit slags emblem paa seg. Vi trudde det var ein helvetes stor tropp av golfspelarar paa tur, men gud saa feil vi tok! Etter aa ha spekulert litt kring fenomenet fann vi ut at det var ei "hyllest til kongen"-skjorte. Og det er berre ein av faa verkemiddel dei har for aa heidre kongen. Overalt er det plakatar med "long live the king", og i kinoen maa alle opp og staa i tre minutt medan det rullar ein nasjonalromantisk film med kongen over skjermen, akkompagnert av nasjonalsangen. Av dei droeyt 65 millionane som bor der, har kongen ein stor fanklubb! Sjaa for deg det du Harald!! Hadde Noreg brukt ein femtedel av Thailand sitt budsjett paa aa heidre kongen, hadde det vore propaganda for lenge sidan!

Kos paa Koh Chang

Etter tre herlege dagar i den hektiske storbyen var det tid for aa sette snuten mot ein meir avslappa atmosfaere. Vi visste ikkje heilt kva vi gjekk til, men haapa paa det beste. Men vi visste lite om at dette skulle bli eit av dei stoerste hoegdepunkta paa heile turen til saman. Det var eit skot i blinde, som tilfeldigvis ga fulltreff. Vi slo oss ned paa lonely beach i ein snasen bungalow paa stranda med eigen terrasse og privat bad. Saa veldig privat var det riktignok ikkje, ettersom taket over dusj og do var laga av straa. Uka vi hadde paa Koh Chang vart brukt til aa slappe av paa stranda og godgjere brunfarga. Paa kveldstid fekk vi proevd dei berykta boettene. Andre kvelden paa oeya tok vi turen til baren "magic garden", og kvelden skulle vise seg aa bli nettopp det - MAGIC! Etter ein gratis tequila og ei drinkboette paa deling traff vi dei folka vi kom til aa henge saman med resten av uka. I og med at det var starten paa lavsesongen i Thailand unngjekk vi dei store folkemengdane, og lonely beach levde nestan opp til navnet.

Tut og venstrekjoer

Etter nokre dagar paa stranda bestemde vi oss for at vi ville sjaa meir av oeya. Vi leide ein stk sexy honda og ein stk snasen yamaha-scooter og susa rundt i bikini. Vi trudde venstrekoeyringa skulle bli eit stort problem, men innsaag fort at det berre var ein vanesak. Etter to timar bak rattet var vi utanfor sivilisasjonen. Og nettopp her vart vi konfrontert med vaar stoerste frykt. Bak ein sving lura ein graa-beige, lang, haeslig skapning. Opplevinga av slangen vara i maksimum fem sekund, men paa den tida rakk vi baade aa hyle, veive med armar og smette fotane opp til over rattnivaa. Trass i dette kom vi oss heilberga forbi. Men litt lenger bort i vegen lura nye farar. Vegen vi var i ferd med aa entre kan knappast kallast ein veg, den var snarare ein sti gjort av kvasse, store steinar. Dessutan hadde delar av den rast ut. Vi gjekk i den same fella som alle dei andre vi prata med. Den siste bakken opp mot Long beach var eit sant helvete. Raakoyraren Silje kom litt for fort inn i humpsvingen og havna i eit kaos av grus, eksos og ein hyperaktiv scooter. I forvirringa over at Silje laag og kravla i grusen vart Goeril saa sjokka at ho ga gass og gloeymde aa bremse og koeyrde scooteren rakt nedi steinroeysa sjolv ogsaa! Saman laag vi og kava nokre sekunder foer nokre lokale heltar bestemde seg for aa ta affaere og koeyre oss heilt fram til endestasjonen. Heldigvis fekk verken scooterane eller kroppane synlege skadar.

Treehouse - fest fraa morgon til kveld

Naar vi ikkje grilla flesket paa stranda slappa vi av i hengekoeyene paa den avslappa bungalowplassen "Treehouse" saman med folk fraa heile verda. Her vart vi kjende med eit lokalt band som oenska oss velkommen til Thailand kvar einaste kveld. Welcome to Thailand vart ein stor slager! Vaar nest siste kveld paa oeya hadde overnattingsplassen vaar, "Sunset", ein stor fest. Dette var kvelden for aa ta den heilt ut, og for aa ta ein real avskjed med yndlingsbandet vaart. Silje gjekk bananas og skvulpa i seg heile fem boettar med drink. Dette var ikkje saerleg heldig for neste morgon og elefantutflukta vi hadde planlagt. Ettersom magen ikkje var 100 prosent stabilisert gjorde ikkje dei gyngande elefantroeyslene saken betre. Silje hang som eit slips over vogna medan A.J fraa Canada og Antush fraa Australia proevde saa godt dei kunne aa sjaa ut som toeffe menn. Bileta viser at dei ogsaa var slitne etter siste kvelds sprell! Det hadde vore nok fest og fyll for ei stund, og sjoelv om det var trist aa seie ha det til gjengen var vi klar for eit nytt land.

Kven er denne karen med raud shorts og boeyle paa?

Det likna litt paa Mitch'ern igrunn, men det var ikkje han det var Camerun, og han redda livet til ein hund. Introen starter riktignok med litt fiksjon, men saa veldig langt fraa sanninga er det ikkje. Det var med store auge vi troppa opp paa tv-seriestranda Santa Monica beach og fekk sjaa at dei gjennomtrena badevaktene var fast inventar ogsaa i verkelegheita! Men det maa seiast at Pamela Anderson alias C.J glimra med sitt fraavaer, og det maatte dei to norske froeknene ta tak i. I ekte baywatch-stil tok vi fram kikkerten, fann eit offer som laag halvdrukna i havet og gjorde ei god gjerning paa "muscle beach". Dei tre gjenstaaande dagane i Englebyen vart brukt til aa oppleve noko av det sirkuset L.A og Hollywood kan tilby.

Hus i sus og dus

Sidan overnattinga vaar laag paa Walk of fame mangla det ikkje paa beilarar som ville ha oss med paa diverse turistattraksjonar. Vi enda opp med aa ta ein citytour med limousin i Beverly Hills for aa sjaa paa husa til dei store celebritetane. Saa innmari mykje var det riktignok ikkje aa sjaa. Tom Cruise hadde blant anna polstra heile tomta med skog - den paranoide drittsekken. Ved naerare ettertanke er det kanskje ikkje saa rart, sidan det til eikvar tid staar 4-5 paparazziar utanfor porten med meterslange linsar og venter. Citytouren skuffa, trass i at vi fekk to timar i ein blankpolert Hummer-limmo og fekk sjaa huset til Johnny Depp, Jennifer Lopez, George Clooney og eit utal andre. Vi trivdes betre paa Jimmi Kimmel sitt talkshow og den paafoelgande konserten med Good Charlotte same kveld. Ikkje minst fordi vi fekk ansiktet vaart klistra utover riksdekkande amerikansk tv - mohaha! Neste morgon tok vi med oss Marlene fra Quebec til Universal studios. Det vart ein roeff start paa dagen med ein visitt i horror-huset. Ei stund frykta vi faktisk for livet etter at ein viss slakter kjeppjaga oss med ei blodig kjoettoeks og sperra for vegen ut. Ein tur inn paa Shrek-4D var derimot ein trivelegare affaere, sjoelv om seta rista saa vi nesten datt ut og vi vart blaute i trynet kvar gong eselet noeys. Etter diverse attraksjonar i parken bestemde vi oss for aa ta ein studiotur. I loepet av turen fekk vi ein storveies rundtur i Wisteria lane fraa desperate housewives, fekk sett settet til haisommer og forklart (og vist) at havet i pirates of the Caribean ikkje var stort stoerre enn ein vanleg utslagsvask og skipet paa storleik med ein stor leikebaat! Kven skulle tru det? Etter fire dagar blant rising stars, silikonpuppar og overfladiske menneske var vi glade for aa stige ombord paa vaar 18.timars lange flight til Asia.

Costa Rica rundt med taxi, sykkel, buss og bil

Den 29. mars var det paa tide aa sette nasen nordover mot Costa Rica og mellomamerika. Vi hadde faatt Trond og Espen med oss paa teamet, og skulle ta ein taxi ut til flyplassen kvart over sju. Vi tofroeknene var for ein gongs skuld klare i rett tid, og blei litt bekymra daa vi ikkje hadde sett snurten av gutane i loepet av morgonkvisten. Heldigvis hadde vi terasse paa rommet og kunne sjaa rett inn pa soverommet deira. Der laag dei og sov av seg rusen fraa gaarsdagens fest - og vi er ganske sikre paa at dei ikkje hadde vore med flyet til San Jose om dei ikkje hadde to blonde englar til aa dra dei opp av sengehalmen!

Matorgie i Karibien
Men til Costa Rica kom vi no tilslutt. Vi hadde i utgangspunktet ingen planer, saa vi hoppa liksaagodt paa ein taxi og koeyrde han i 5 timar til den vesle byen Puerto Viejo paa den karibiske kysten av Costa Rica. I loepet av koeyreturen fekk vi sjaa mykje av det Costa Rica har aa by paa av natur, dyr og frukter. Saman med gutane vaare tok vi inn paa Agapi og fekk ei flott og ny leiligheit paa stranda. Eige kjoekken var det og - veldig nyttig ettersom vi hadde med oss to rivjern av nokre kokkar! Det var ei herleg avlsappande veke i Puerto Viejo etter nokre intense dagar i fjellet i Peru. Innimellom litt for roleg etter vaar smak paa grunn av holy week (semana santa), kor baade restaurantar, uteplassar og alt alkoholsal stenger ned. Etter klokka tolv natt til skjaertorsdag hadde snuten rassia paa dei fleste uteplassar og vi tusla slukoera heim att..ikkje akkurat slik paaskefeiring vi er vande med. I staden for afterski paa Oppdal, eller hyttefest paa fjellet, vart paaska feira med rolege dagar paa stranda med snorkling, bading og solsleiking. I tillegg leigde vi oss sykkel som vart flittig bruka. Den lengste turen var paa to mil paa den skranglete tohjulingen, og vi hadde satans vondt i rumpa. Men mosjonen var til ingen nytte, for i loepet av opphaldet paa ei veke fora Credo-kokkane oss med alskens herlege rettar, saa rumpestumpene vaare berre vaks og vaks! Shortsen stramma litt ekstra etter ei veke for aa seie det slik, og det var nesten paa tide at gutane hoppa paa flyet til Cuba....Den foelelsen vara ikkje saa lenge! Vaart foerste restaurantbesoek var ein kjempeskuff og vi var kritiske til maaltida heile resten av opphaldet i Costa Rica!

Tut og kjoer med laast bildoer
Naar vi atter eingong stod paa eigne bein i den store verda vart vi hardt raaka av semana santa. Heile San Jose var ein einaste spoekelsesby, kor ein knapt kunne faa seg ein matbit. Dette ville vi ikkje vaere med paa, saa vi satte himmel og jord i bevegelse for aa kome oss til sol, strand og folkeliv. Ettersom alle overnattingsstadene var fulle og bussane stappa anbefalte dei oss aa holde oss i hovudstaden sidan vi ikkje hadde nokon reservasjon. Men jentane visste raad, har dei ikkje rom, har vi bil, tenkte vi og sprang til naeraste utleigefirma. Ingenting kunne stoppe oss. Vi endte opp med ein snasen firhjulstrekkar, (ikkje akkurat nokon konebil dette!) og susa over til stillehavskysten. Vi endte opp i ferieparadiset Maunel Antonio, og fekk oss billeg overnatting paa andre forsoek. Dette er jentene som kan aa ordne seg. Riktignok hadde vi fem geckoar paa lampa over senga og ni andre slitne backpackarar paa rommet. Men etter nokre einsame timar i San Jose var slikt selskap trivsel! Her moette vi Ida og Stine som var paa bedriftstur med Gule sider. Dei hadde ogsaa leid bil, og hadde ikkje like gode erfaringar som oss...kvelden foer hadde vore noksaa actionfyld. Eit spoermaal om vegen til ein taxisjaafoer var like ved aa ende med kapring og ran! Hijacking mot turistar er visst vanleg paa natterstid, og den einaste grunnen til at dei slapp unna var at dei hadde betre bil og ein mannleg kollega som sjaafoer. Han var frekk nok til aa ta sjansar og koeyrde forbi fire vogntog paa rappen og fortsette i 200km/t! Dei brukte tjue timar paa same tur som vi gjorde paa fem. Historia sette ein stoekk i oss, og vi bestemde oss for aa beregne god tid paa heimturen for aa unngaa moerket.

Lavaboblar og svovellukt
Paa heimturen mot hovudstaden tok vi ein lite avstikkar for aa sjaa Costa Rica sin mest besoekte turistattraksjon, vulkanen Poas. Sidan regnsesongen hadde starta ein maanad foer den vanlegvis gjer, var ikkje vaeret heilt optimalt og utsikta tidvis graa.Men eit visst inntrykk fekk vi daa av dei voldsomme naturkreftane som roerer seg under overflata. Poas er ein av sju aktive vulkanar i landet, og hadde sitt siste skikkelege utbrudd paa midta av 1960-talet. Vi kjende lukta og saag roeyk og groent svovel i krateret, saa sjoelv om vi ikkje hadde den beste utsikta, var det opplevelsesrikt!

Seil din eigen sjoe paa Lake Titicaca

Etter inkaturen bestemde vi oss for aa reise vidare mot byen Puno saman med trondheimsgutane Trond og Espen for aa sjaa dei beroemte flytande oeyane paa Lake Titicaca. Puno ligg ein sjutimars busstur soer for Cusco, grenser mot Bolivia og ligg 3800 moh! Lake Titicaca er verdas hoegstliggande innsjoe, saa lufta er fantastisk klaar og tynn. Vi hoppa paa ein firetimars baattur ut paa to av dei flytande oeyane. Trur dei er tretti i talet i alt og har tusen fastboande. Oeyane er bygd opp av noko straaaktig som det ogsaa gaar an aa ete. Vi skrella straa som bananar og proevesmaka, men tykte ikkje det smakte noko som helst igrunn...Kvar tredje maanad maa dei etterfylle med straa for aa unngaa at oeya rotnar fullstendig. Av og til kunne det vore greit aa bo paa ei flytande oey. Sjaa for deg foelgjande scenario; Du kjem heim etter ein lang fisketur for aa halde familien med mat. Eit rykte har i lengre tid gaatt om at far i huset har eit godt auge til ein yngre oeybeboar, men du har fnyst av ryktane. Det var laber fiskesesong og fangsten var skral og arbeidsdagen blir dermed forkorta. I det du sett foten inn i straahytta ser du eit fargerikt skjoert i full aksjon, og ditt verste mareritt vert bekrefta. Som det rivjernet av ei dame du er tek du fram jungelkniven og gaar laus pa oeya og kappar ho i to. No skal du jaggu seile din eigen sjoe! Independence day! Denne metoden er framleis vanleg paa dei flytande oeyane paa Lake Titicaca. Fantastisk!

Reint bortsett fraa Lake Titicaca var ikkje byen Puno noko aa skryte av. Vi vart lei og bestemde oss for aa ta returen etter eit doegn. Vi saag fram til late dagar med parasolldrinkar og strandliv i Costa Rica etter den kraftanstrengelsen inkaturen hadde vore.

Vaart lille inka-eventyr

Den 19. mars klokka 03.15 ringde vekkerklokka sin sure jammer til stor ergrelse for to troeytte froekner. Det var paa tide aa sette nasen mot Cusco og Andesfjella. Flyet skulle ta av fraa flyplassen i Lima klokka 05.50 og vi moette gruppa vi skulle gaa inca-trailen saman med for foerste gong. Vanskeleg aa faa eit nokonlunde inntrykk saa tidleg paa morgonen, men det saag lovande ut!

Star-Peru tok oss heilberga til Cusco. Trur vi delte fly med ca 100 russarar som saag ut som dei var henta ut fraa ein daarleg aattitallsfilm, heile gjengen! Trur ikkje vi har sett saa mange hockyar og batikk-aktige t-skjorter samla paa ein stad nokon gong! Klokka 07.00 vart vi moett av instrumentspelande lokalbefolkning i folkedrakter som fekk oss til a gloeyme at vi plutseleg befann oss 3500 moh. og hadde sove ca tre timar siste natta. Den foerste dagen i Cusco vart brukt i byen saman med dei andre fraa gruppa paa aa bli aklimatisert i hoegda. Sjoelv om gruppa bestod av folk med forskjellige interessar, trur eg ikkje vi kunne vore heldigare! Vi vart ein spleisa gjeng som flira hoegt og mykje. Dei aller fleste var i alderen 22-31 aar, minus ei i 50 aara fraa Canada og to rivjern av nokre damer paa 62-64 aar! Heile gjengen svaia litt av den tynne fjellufta, men fikk instruks om aa gaa paa supermercadoen for aa kjoepe coca-sweets, eller drikke coca-tea og daa vart alt saa mycket bettre. Cusco var ein sjarmerande fjellby. Veldig rein og saa foeltes han trygg samanlikna med Lima. Einaste minus var hopetal med innpaaslitne selgarar.

Dag 1
Natta foer vi la ut paa 5 dagers turen vaar i hoeglandet i Peru vaakna Goeril og foelte seg varm. Silje kunne konstatere at kroppstemperaturen tilsa at det var mogleg aa steike egg paa laara hennar. Sidan feber er vanleg paa grunn av hoegdesjuke vart det med aa kaste innpaa eit par pinex og sove vidare. Formen var ikkje betre neste morgon, men det hangla og gikk. Klokka sju stod minivanen og venta paa oss og turen gjekk til Sacred Valley og Pisaq for aa for aa faa eit innblikk i inca-historien. Etterpaa gjekk turen til Urubamba for aa ete lunch. Siste stopp med buss foer vi skulle ta foettene fatt var Ollantaytambo. Fantastiske ruinar og ein rar, grisgrendt by.

Dag2
Grytidlig onsdag morgon banka det paa doera vaar, og det var for alvor paa tide aa ta foettene fatt. Vi skulle legge 16 km bak oss og stige 1000 meter den foerste dagen. Ingen spoek! Bussen koeyrde oss til det kjende startpunktet "km 82"kor vi moette dei 17 porterane vaare og to kokkar. Herifra vart vi losa gjennom checkpointen. Goeril hadde framleis feber og fortsette med aa stappa i seg pillar og fekk ein vidunderkur paa lokalt vis med alkohol under armane (!!?) av guiden vaar César som skulle foere oss gjennom fjellet dei fire dagane. Turen starta relativt roleg, men dei siste to-tre timane var hardt arbeid og kjendes godt i leggane! Etter ni timar med intens gaaing, berre avbrutt av ein herleg to-retters lunch, naadde vi tilslutt Llulluchapampa, foerste campsite paa 3700moh. Her venta snacks og treretters middag. Vi var daudslitne av aa bere sekkane vaare paa 5-6kilo, men vi skal vel kanskje ikkje klage. Porterane spring oppover lia med smaasandalar og godt mot og ei last paa minst 25 kilo paa ryggen. Som 62-aarige Janet sa paa siste dag: "It´s the porters who are the donkeys!". Likevel, det er betre no enn for berre nokre aar sidan, da bar dei gjerne 50 kilo! Vi tok kvelden klokka aatte og sov som ungar (bortsett fraa ei svettetokt midt paa natta for Goeril sin del) til Cécar banka paa teltet vaart klokka seks-halv sju paa morgonen.

Dag 3
Vi vaakna til graut og omelett til frukost og la ut paa den hardaste etappa paa turen. No skulle vi heilt opp til 4200 moh. Goeril hadde framleis feber og gjekk som ei snegle saman med dei gamle damene paa 62 aar. Men opp skulle ho. Ved hjelp av utallige Aspirina besteig ho til slutt dead womans pass paa 4215moh. Aldri saa lite kry daa! Etterpaa bars det nokre hundre meter nedover for lunch, foer vi igjen skulle opp i hoegda. Denne gongen 3900 moh. Her fekk vi sjaa kolibriar og plantar som berre blomstrar kvart 18.aar og hoeyrde lydane fraa fleire tusen froskar. Sjukt! Naerare seks var vi framme paa campside nummer to. Igjen venta ein fantastisk solnedgang og eit herremaaltid! Vi fekk beskjed om at vi kom til aa bli vekt grytidleg om vaeret var fint, saa vi hoppa inn i lakenposane foer klokka var ni.

Dag 4
Klokka 05.30 vart vi frista ut av teltet med nystekte pannekakar og varm sjokolade. Goeril var framleis heit som ei steikeplate, men no var dei to verste dagane unnagjort og det ville vere feil aa gje opp. Vi starta fraa campside klokka 06.30. Daa hadde vaeret vorte graatt og vi maatte gaa i samla tropp under regnponchoane vaare paa grunn av taaka. I dag skulle vi berre gaa 10km og naturopplevelsen skulle vere meir i fokus enn sjoelve det aa gaa paa tur. Blant anna tok Alvaro (den andre guiden vaar) oss med inn paa ein 10-minutters sightseeing i jungelen for aa sjaa paa eit nyoppdaga inca-samfunn. Ganske spesielt, og ganske skummelt. Det skal visstnok vere ganske mange slangar (marionito) og store edderkoppar i omraadet, for no hadde vi bevega oss ned paa ca 3000 moh. Men slangefrykta vaar har delvis vorte kurert etter x-antall timar i klamme skogar. Foerste dagen saag vi til og med ein daud beige-graa ein som laag paa grusen, og ingen av oss reagerte nevneverdig. Klokka 13.30 var vi allereie paa siste campsite og fekk ein herleg buffet til lunch. Etterpaa var det paa tide aa slappe av, ta seg ein oel paa puben som laag der og kanskje ta seg ein varm dusj? No var vi nesten tilbake til sivilisasjonen, og vi hadde ein strek i signal paa telefonen. Etter eit par timar med avslapping skulle vi paa ei lita utflukt 5-10 minutt unna i Wiñaywayna. Ei miniatyrutgaave av Machu Pichu, men mykje faerre folk og heilt fantastisk atmosfaere! César fortalde med stor innleving om korleis komplekset var bygd opp, om at sola peika rett paa plassen naar ho stod opp, slik at steinane vart varma opp og det vart betre vekstvilkaar for avlingane. Han fortalde ogsaa om at det laag der det laag for aa kombinere varme vindar fraa jungelen med kalde vindar fraa andesfjella. Heilt fantastisk at dei tenkte paa slikt for mange mange hundre aar sidan! Etterpaa fekk vi vin pa den arkeologiske plassen og hadde ei herleg stund foer middagen! Vi tok ein tidleg kveld i og med at vi skulle staa opp og starte siste etappe mot Machu Picchu klokka 04.00 neste morgon.

Dag 5
Naar César kom og vekte oss klokka 04.00 neste morgon hadde Goeril allereie vore vaaken sidan klokka 01.00 pga feberen. Det var ein usedvanleg stille gjeng som var samla rundt frukostbordet. Like foer klokka fem tok vi av mot Machu Picchu, berre for aa vente i ein halvtime ti minutt lenger bort for at checkpointen skulle opne. Saa bars det mot Intipunktu - the sungate, kor vi for foerste gong fekk eit glimt av ruinane. Saa mykje sol var det riktignok ikkje....plassen levde definitivt ikkje opp til navnet sitt. Trass i dette var det eit mektig syn som moette oss! Vi fekk to timar omvisning foer vi fekk tusle rundt aaleine. Naar den tid kom tok Silje turen saman med resten av gruppa, medan Goeril deisa ned paa ein benk, noeyt utsikta paa best mogleg maate og vart frakta ned til doktoren i Aguas Caliente. Ei oppleving i seg sjoelv. Legekontoret var meir som eit skur, folk sprang inn og ut av legekontora medan dei skulle proeve aa sette diagnose og tven stod paa full guffe i venterommet. Saa daa har legefascilitetane i Peru vorte gjenstand for utproeving ogsaa. At dei ikkje klarte aa gi nokon endeleg diagnose, gjorde at doktoren stod paa pletten paa hotellet naar vi kom fram til Cusco. Her vart det blodproevar og full ''kroppsvisittering'', og tre timar seinare var svaret klart - infeksjon. Dei hadde frykta Typhoidfeber eller malaria, saa lettelsen var igrunn ganske stor! Goeril fekk nokre rosa pillar, ein skikkeleg hestekur, saa skulle formen vere paa topp igjen etter eit par dagar.

Kaldt klima i Lima

Torsdag 15.mars kom vi fram til Peru etter to herlige veker i Brasil. Vi bor i den tryggaste bydelen i Lima, som heiter Miraflores. Vi hadde ikkje saa store forventningar til Lima i utgangspunktet. Alle pratar drit om Lima og vi trudde det var veldig fattig. Men bydelen Miraflores ser ut som ein kva som helst metropol. Byen er ganske forureina og dei dagane vi var der var det akkurat i skifte mellom aarstida sommar og vinter saa det var mykje kaldare og meir taakete enn vi hadde sett for oss! Men til vaar store overrasking fann vi grovbroed og noko som likna paa leverpostei paa supermarkedet. Dette hadde vi gaatt aa fantasert om under heile Brasilopphaldet. Berre eit iskaldt glas norsk melk mangla. Maa ha det, berre maa ha det!! Som tidlegare nevnt hadde Silje etterlyst trygg kylling etter magasjau i Brasil. Ein tur paa eit lokalt kjoettmarked i Lima overbeviste oss om at "kylling, nei, det skal ikkje etast i det landet her". Antittryggkylling!

Inn vinduet - STOPP!
Heilt paa stranda i Miraflores ligg det et digert kjoepesenter. Vi proevde aa sjekke det den foerste dagen, men eg gjekk berre aa svimla paa grunn av baade soevn og matmangel, saa vi tusla opp igjen til hostelet Kusillus i tussmoerket for aa ta en tidlig kveld. Foroevrig eit genialt hostel, kor vi fekk vaar foerste varme dusj paa turen, og den var etterlengta! Einaste ulempa var at hostelverten kom hoppande inn soveromsvindauget ein morgon, saa Silje maatte gi han flathanda. No vart de nok bekymra der heime, mor og far, men det var ikkje saa dramatisk som det hoeyrdes ut!


Snart fjellgeiter
I Peru skal vi snart legge ut paa en 4-5 dagers tur i Andes-fjella, saa heilt slapp i fisken blir vi ikkje til vi kjem tilbake til Noreg. Men foer den tid er det andre inntrykk som skal fordoeyast. Paa veg inn fraa flyplassen, koeyrde vi gjennom ymse stroek i Lima. Ganske saa sjarmerende by om ein tar seg tid til aa sjaa litt betre etter! Overalt langs vegane staar det smaa skur (ikkje favela), du finn dei i dei mest fantastiske fargar. Bussane i byen er i knaesjfargar og er gjerne dekorerte med blomster og er skikkelig old-fashioned (ligner litt paa dei typiske skolebuss-trailerane som dei har i USA - i allfall paa film). Smaa stasjonsvognar er fyllt til randen med folk, og likevel vil dei ha fleire paa. Trur det meste vi har telt i ein 12-seter er i overkant av 20 menneske. Det er heilt fantastisk at det gaar an! Og plutseleg, uten det minste forvarsel, midt i vegen kan det staa ei kjerre paa felgane, som har kjoert av seg alle hjula. Vi har sett det med eigne auge. Eg gispa, og taxi-sjaafoeren flira! Det er visst ganske vanlig...og det faar oss til aa tvile litt paa kollektivtilbudet i det rare landet her...